Het is allemaal wel leuk en aardig, hoor, zo’n weblog vullen. Ongeregeld een stukje plaatsen waarin karakters karikaturen zijn, en karikaturen karakter hebben. Een enkele keer onzin uitkramen onder het mom van wijsheid, en af en toe parels werpen zonder dat iemand dat merkt, behalve dan die ene oplettende lezer.

Maar soms denk ik: “Jongen, waar ben je toch bang voor? Je draait om de hete brei heen, zegt niet waar het op staat, spreekt met gespleten tong”. Dat wat ik over mijzelf vertel is verhuld. Op zijn minst. Het is wellicht zodanig verhuld dat het nauwelijks raakvlakken heeft met die andere werkelijkheid. Daarbuiten, zeg maar.

Een ander prikt er niet doorheen, of zal dat misschien niet eens willen. De enige die dat zal kunnen doen ben ik zelf. Ik zal zelf de stemmen van de Mijnheertjes af en toe tot rust moeten manen, om vervolgens voorzichtig met eigen stem te spreken. Ik zal zelf de moed moeten vatten om datgene van mij te laten zien wat een ander niet kent. Ik zal zelf de maniertjes moeten overstijgen.

Met weinig moeite creëer ik een wereld waar het anders is. Waar Mijnheren Mijnheer tegen elkaar zeggen, waar verwondering over het kleine het leven bepaalt, waar gezien wordt, en gehoord.

Alleen niet gesproken.

Maar wie zit daar nou op te wachten?