Met een punt achter het vraagteken stelde hij zijn vragen. Hij had blijkbaar nooit behoefte aan antwoorden. Dat wat hij zei begreep ik meestal niet. Maar spreken dat deed hij. Vanuit zijn eigen wereld. Waarin hij alleen leek te leven.

En dat blijft bij mij hangen. Alleen. Het is de titel van het stukje dat ik schreef op 1 augustus waar hij voor het eerst reageerde. Vanzo glimlacht, was zijn reactie. Later begreep ik pas dat een dergelijke reactie uit zijn mond een groot compliment was. Hetgeen mij dan weer deed glimlachen.

Sindsdien was hij hier een vaak hoewel niet altijd even graag geziene gast. Op een merkwaardige manier voelde hij zich verbonden met de dingen die hier beschreven werden. Onnavolgbaar in zijn reacties. Onnavolgbaar in zijn gedachtengangen. Vaak de discussie niet waard.

Net als Actiereactie denk ik aan jeuk. De heer Vanzo jeukte als een idioot. Nu nog steeds, als een soort fantoompijn, om vervolgens definitief te verdwijnen.

Vanzo keek neer op de Echte Wereld. En de Echte Wereld keek neer op hem.

Maar zijn reacties blijven. U kunt ze nog nalezen. Hier, maar ook op vrijwel ieder ander log dat er is. En in zijn reacties kijkt hij nog altijd neer op de Echte Wereld. Maar nu opeens lijkt de Echte Wereld niet meer op hem neer te kijken.

Natuurlijk zullen we hem niet ondanks alles missen, zoals ik vaak hoor zeggen.

Dankzij alles zullen we hem missen.

Of niet?.