De illusie volledig te zijn koester ik niet meer. Ik ga er ondertussen wel vanuit dat U de steken die ik laat vallen moeiteloos oppakt.
De liefde bespreekt men niet in één stukje. Zomin als het leven. Om er daarom maar niet over te schrijven is natuurlijk een zwaktebod, vandaar dat ik U vandaag wat brokken toewerpen zal. U kunt happen naar believen. Uw neus optrekken kan ook.
Ik ben een romantische dwaas. Nu ja, ik was er toch zeker een. Zo hoog ik de lat op velerlei gebied reeds placht te leggen, zo laag was deze qua hoogte in vergelijking met wat ik mij aangaande de liefde ten doel stelde.
De combinatie van een grote belezenheid en dientengevolge een hoofd vol verhalen en theorieën én, eerlijk is eerlijk, een verdomd aantrekkelijk lichaam mijnerzijds deed mij dorsten naar wat ik op een gegeven moment de literaire liefde noemde. Waarbij ik in dit geval niet doelde op de liefde voor boeken, maar op de liefde waar juist een boek over geschreven had moeten worden. Een liefde die de zinnen verteert. Een liefde waarvan ik, omwille van de pieken, de peilloos diepe dalen voor lief zou nemen. Ik wilde geschiedenis schrijven in het boek van mijn leven.
Overigens was ik mij er sterk van bewust, laat dat duidelijk zijn, dat liefde en sex twee zeer verschillende zaken zijn, zij het niet zonder raakvlakken. De literaire liefde kent een schittering, die de doffe glans der lage lusten ver overstijgt. Een dergelijke liefde betreft een Muze of een godin, en met een Muze vrijt men niet. Of althans, niet zonder kleerscheuren.
Ik stond er zelf ook van te kijken toen ik plotsklaps tegen die liefde aanliep. Met een duizeling als had mijn hoofd zojuist een klap van een eind hout geïncasseerd, zo wankelde ik door het leven. En dat maanden achtereen. Het curieuze was dat de klap niet zozeer mijn geestelijke vermogens had aangetast, als wel mijn eeuwige zelftwijfel. Ik voelde me sterk. Mentaal gevoed door mijn Muze, kon ik de wereld, en haar, te lijf.
Het verhaal van de ontwikkeling van deze relatie is wonderlijk. De verhouding was lange tijd Platonisch. Spanningen en verlangens werden onverantwoord hoog opgevoerd. Alles natuurlijk ten dienste van de literaire liefde.
De personificatie van deze liefde, mijn Muze, is gelukkig nog altijd levensecht aanwezig. Dit misschien in tegenstelling tot de duizelingen, in die zin dat ik tegenwoordig minder wankel, het eind hout al in geen jaren heb gezien, en de zelftwijfel af en toe speels mijn strot voel dichtknijpen.
Het doet je enerzijds afvragen of de liefde, literair of niet, überhaupt wel bestaat. Was ik het zelf niet die mij deed geloven, deed voelen, dat ik leefde? Was het zo dat ik mijn idee van de liefde zo graag verwerkelijkt wilde zien, dat ik het uiteindelijk ook zag?
Anderzijds rest er de dankbaarheid om datgene wat er wel degelijk is.
De gedachte dat deze maalstroom van gevoel ooit door mijzelf verzonnen is, staat het natuurlijk ook toe om dit nogmaals te verzinnen. Mocht de liefde een zelfveroorzaakte illusie zijn, waarom dan niet vrijwillig kiezen voor deze illusie?
En toch voel ik recentelijk zo af en toe weer eens wat. Duizelingen. Zelfverzekerdheid. Verzonnen of echt, dat weet ik dus niet.
Het zal ongetwijfeld de lente wel zijn die dit jaar in mijn hoofd prematuur ter wereld kwam.
_mikzlog
Naar aanleiding van je vorig stukje, vroeg ik je of je misschien wat over je konijn kon schrijven, mIKe, maar ik wist niet dat je gevoelens zo ver gingen!!
Ik wil nou niet àl te prozaisch zijn, maar men zegt dat de door u beschreven duizelingen een louter chemisch proces zijn. Endorfine, adrenaline, etc.
Je bent verliefd, op de basis van die verliefde stemming leer je iemand kennen (of beziet een oude bekende met nieuwe ogen), en als wat je ziet of ruikt of hoort of voelt ook maar enigszins bevalt, wordt de al aanwezige verliefdheid aangewakkerd. Je koppelt dat, zegt dat je verliefd bent op Hem of Haar; je Prins of Prinses of Ridder of Jonkvrouwe – terwijl je in wezen op willekeurig wie of wat verliefd kon zijn. Verliefd op het leven zelf.
Waarmee ik overigens niet wil ontkennen dat men in tijden van een dergelijke ‘Rush’ tot grootse dingen kan komen. En hoe onbereikbaarder de Muze, hoe grootser de kunst.
Hmm… Ik denk dat er twee Liefdes zijn. Een illusionaire liefde, die je zelf creëert. Wat natuurlijk mag, want dat is vrijheid, maar wat niet werkelijk bestaat.
Anderszijds is alles Liefde. Van de stomme buurman op de hoek tot het plantje op de vensterbank en alles ver daarbuiten. Het Leven (& dood) is Liefde. Synoniem. Maar als alles Liefde is, is eigenlijk ook niets Liefde. En het is (dus) ook moeilijk om in alles Liefde te zien, zo ver van dat liefdespad af gelopen als we zijn.
Dus creëren we zelf nog een liefde en bestempelen we dat als Ware Liefde. De Illusie.
Prachtig… als u zo over de liefde kunt schrijven dan zijn de duizelingen en zelfverzekerheid ongetwijfeld echt.
Het beeld dat ik in mijn gedachten van u heb, is inmiddels gevormd tot dat van een god en vraag mij af of ik dit nu verzin of dat het echt is.
Gaarne wil ik aan mijn reactie toevoegen:
Ik word mateloos – en zeer specifiek! – door Heer ActieReactie opgewonden. Daarnaast koester ik een blijvende liefde voor hem, die volstrekt onafhankelijk is van chemische invloeden en louter berust op zijn Geweldig zijn.
Deze toevoeging is absoluut niet gebaseerd op wat voor bestraffende opmerking van zijn kant ook.
En ik moet van AR tegen Quorn zeggen: “Zweefteef!” (en dat is in liefde gezegd)
Ik wist wel dat ik me er geLiefd mee zou maken!
Je kunt overigens ook het woordje Geweldig weglaten: blijvende liefde [..] louter berust op zijn Zijn.
Het bestaat vast, maar of je dat nou van mij moet aannemen…. En het is ook niet hetzelfde als een stukje chocola eten.
Bijzonder.
Liefde is geloof ik als je van bepaalde dingen en mensen houdt.