Hij zat naast haar, keek haar in de ogen en smolt. Of nee, hij zat naast haar, keek haar in de ogen en maakte zich wijs dat hij smolt. Nou ja, hij zat in ieder geval naast haar, en dat was eigenlijk al heel wat. Op deze situatie had hij zich al maanden voorbereid. Hij wist precies wat hij haar zeggen zou.

Maar het duurde te lang.

Hij wist dat dit het moment was waarop het moest gebeuren, en hij besefte tegelijkertijd dat dat moment aan het voorbijgaan was.

De muziek op de radio hield in, en het journaal nam over. Zij maakte zich glimlachend los van zijn blik, stond op, en draaide het volume wat harder. “Dit wil ik even horen.”

“Kutzooi,” dacht hij nog, “dit was ‘m, het juiste moment, en die laat ik daar even mooi door de vingers glippen.”

Hij probeerde zich te troosten met het feit dat hij tenminste nog dat juiste moment had herkend. Er zijn immers zat zaken waarvoor het helemaal nooit het juiste moment is.

Terwijl de nieuwslezer de ruimte met dreigende monotonen vulde, verwonderde hij zich over het feit dat deze zaken echter meestal wél plegen te gebeuren.

  1. Mijnheer Lijstje zegt op 19 maart 2003:

    In eerste instantie dacht ik dat dit over Pardoes en zijn vrouwtjes-cavia ging maar vanaf het moment dat zij de TV harder zet, wist ik dat dat het niet kan zijn, want cavia’s kunnen nooit bij de harder-en-zachter-knop.

  2. orfelio zegt op 19 maart 2003:

    En ik die dacht dat het het journaal op de radio was.

    De radiovolumeknop blijft voor de cavia natuurlijk even onbereikbaar.

    Het enige wat er voor de cavia zal opgezeten hebben was de oren wat zachter of harder te spitsen.

  3. Liesan zegt op 19 maart 2003:

    Die arme pardoes lijkt van een konijn te zijn ge(d)evolueerd in een stokpaardje…

    Het is toch wel een beetje treurig dat ‘hij’ (niet pardoes dus) zich zo met het juiste moment bezig hield dat het terplekke tussen zijn vingers door glipte, en al te gedegen voorbereiding streeft het doel soms voorbij, of zo iets

  4. Mijnheer Lijstje zegt op 20 maart 2003:

    Ik weet precies wat deze ‘Hij’ doormaakte. Het gebeurt me constant. Ik moet alerter zijn.

    Wat zou ze willen horen? Dat de oorlog begint?

  5. Roseliek zegt op 20 maart 2003:

    Dat het “juiste” moment hem door de vingers is geglipt, geeft waarschijnlijk aan dat het toch niet het juiste moment was. Of dat het in ieder geval niet het juiste moment was voor datgene waarvan hij dacht dat het het juiste moment was.

    Soms is het dan ook aan te raden om niet het juiste moment af te wachten, maar om actie te ondernemen op een geschikt moment. Achteraf kan dat moment, indien de actie het gewenste resultaat heeft, alsnog als het juiste moment beschouwd worden.

    Voor zaken waarvoor het helemaal nooit het juiste moment is, kan het beste geheel afgezien worden. In dit geval is het belangrijker om de juiste actie te ondernemen ongeacht het moment.

  6. Willem zegt op 20 maart 2003:

    “Dat het “juiste” moment hem door de vingers is geglipt, geeft waarschijnlijk aan dat het toch niet het juiste moment was. Of dat het in ieder geval niet het juiste moment was voor datgene waarvan hij dacht dat het het juiste moment was.”

    Daar ben ik het niet me eens.
    Dat juiste moment is namelijk het moment waarop je weet dat er Nu Iets moet gebeuren, en dan kan Angst of een andere Omstandigheid nog altijd dat Iets voorkomen.

  7. Willem zegt op 20 maart 2003:

    Wij spreken uit ervaring, overigens.

    Erg veel ervaring.

    Heel veel te veel ervaring, mag ik wel zeggen.

  8. Roseliek zegt op 20 maart 2003:

    Wat wilde hij haar eigenlijk zeggen? Hij wist het immers precies.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *