Hoeveel mensen komt U nou tegen waarvan U hardop denkt: “Ja! Die lijkt op mij.” Ik zie ze vrijwel niet, hoor. Nu ben ik natuurlijk vrij uniek, maar U heeft mogelijk toch ook eenzelfde ervaring.
Van de andere kant verzucht U welzeker zo af en toe: “Op hem zou ik willen lijken.” Of op haar natuurlijk, al naar gelang de omstandigheden. In een dergelijk geval komt het niet zelden voor dat U zich ook ongemerkt ietwat aanpast aan het ideaalbeeld dat U voor ogen staat. U verruilt een klein stukje van Uzelf, voor zover dat er al was, voor dat van iemand anders. En dat terwijl die andere persoon datzelfde truukje misschien ook al eens eerder heeft geflikt.
Daar sta je dan met de gedachte dat je uniek bent.
En ondoorzichtig.
Alles is al gedaan, en U bent, net als ik, domweg bezig het wiel voor de ziljoenste maal opnieuw uit te vinden. U bent eigenlijk gewoon een lapjeskat, die zichzelf kleurt met de verf van diegenen die inspireren. Op hun beurt natuurlijk ook lapjeskatten.
Geen lapjeskat is verder hetzelfde, maar alle kleuren zijn overbekend.
En zo bezien bent U niet zo moeilijk te begrijpen. Uw zweem van authenticiteit veegt U vanzelf weg onder invloed van anderen. Het ontneemt een sterke persoonlijkheid als ikzelf soms bijna de moed om überhaupt nog ónder die lapjes te kijken. Want wat zich daar bevindt zal immers toch zeker niet voor niets verborgen zijn?
_mikzlog
Liever een lapjeskat die zijn kleuren zorgvuldig heeft geselecteerd dan een grijze muis.
Grijs is ook mooi ;)
Een vodden-en restjeskat komt dichter in de buurt. Maar wel inmiddels vertrouwde en geliefde vodden en restjes. Oude en nieuwe en geleende en ja, ook grijze. En ieder voorjaar voor een deel in de rui.
Evengoed zijn de lapjes van weleer niet exact dezelfde als die van de toekomst.
De clou is wellicht dat de mens geen lapjeskat is, maar een toverbal.
En ook van toverballen zijn de kleuren meest bekend, maar je hebt in elk geval nog het verassingseffect wanneer welke kleur komt, in welke felheid, hoe die zich mengt met de voorgaande en komende kleuren en in hoeverre hij ervan bevalt.
De charme van het leren kennen van het individu zit hem misschien niet eens zozeer in de afzonderlijke kanten (die kan je immers ook wel allemaal opschrijven in een boekje), alswel in de combinatie van die kanten en het verrassingseffect.
+r