Schroeiplekken in mijn nek van Uw hete adem. Het moet verdomme niet veel gekker worden. Evengoed zwicht ik, zwakkeling die ik ben, en pak ik de draad weer op.
U kent vast het verhaal van de vrouw op de stoel.
(..)
Laat U voorgaande zin eerst even bezinken, en stelt U zich die vrouw op die stoel eens voor. Visualiseer het tafereel, als U zo goed wilt zijn.
Terwijl de mevrouw in kwestie zich op dit moment uiterst ongemakkelijk voelt in de wetenschap dat alle lezers van mikzlog haar in gedachten hebben, vraag ik mij af wat voor beeld U nu eigenlijk voor ogen heeft. Hoe ziet mevrouw eruit? Wat is, om maar iets te noemen, haar haarkleur, -lengte en -inplant? Wat voor kleding draagt ze, als ze dat al doet? En dan die stoel. Keukenstoel, bureaustoel, of rolstoel? U geeft zelf het antwoord op honderden vragen.
Eenieder die ooit wel eens iets geschreven heeft zal de volgende vraag bekend voorkomen. In hoeverre timmer je iets dicht? Ofwel, hoeveel dient men als schrijver in te kleuren?
De schrijver die de lezer de ruimte geeft is niet per definitie goed. Zijn lezerspubliek verdient echter wel een compliment. Niet iedereen is immers in staat een schilderij te vervolmaken, wanneer er slechts een schets op het doek staat.
Het zal U, intelligente lezer die U bent, dan ook ongetwijfeld niet veel moeite kosten om naast de visualisatie van de vrouw op de stoel tevens het verhaal dat erachter zit vorm te geven. En het heeft voor mij daarom dus weinig zin om hier nog meer woorden aan vuil te maken.
_mikzlog
Jippie, carte blanche!!
Het is een vrouw van rond de 50, ze heeft een paar kinderen gekregen in haar leven, zorgelijke blik in haar ogen. Kleding: een bloemetjesjurk. Steunkousen, want uiterlijk maakt haar niet meer zo uit, en trouwens haar man geeft haar toch nooit complimentjes, dus wat dat betreft hoeft het ook niet. Ze zit onwennig, weet niet wat ze er mee aan moet. Mike heeft gezegd dat ze er moest gaan zitten en dat heeft ze dus maar gedaan. Ze heeft niet gevraagd waarom eigenlijk. Na een uur begint ze zich echter wel langzamerhand af te vragen hoelang het nog gaat duren want haar man komt straks thuis van zijn werk. Mike is weggelopen en heeft ook niet gezegd wanneer hij terugkomt. Ze weet niet zo goed wat ze moet doen want als ze wegloopt zou dat wel eens niet de bedoeling kunnen zijn. Ze weet ook niet zo goed hoe ze in deze kamer terecht is gekomen. Nu ze er over nadenkt weet ze niet eens waar de kamer zich bevindt. Er is een raam in de kamer dat te hoog zit om er doorheen te kunnen kijken. Door het raam dringen straatgeluiden door naarbinnen: spelende kinderen en lachende mensen.
Plotseling wil ze weg. Wat kan Mike haar schelen, hij is immers ook zo maar weggegaan. Ze staat voorzichtig op en loopt naar de deur, maar die is op slot. Ze beseft plotseling dat ze opgesloten is. Het raam is veel te hoog en te klein bovendien. Ze beseft dat haar leven ongemerkt wel een hele nare wending heeft genomen, en dat ze plotseling volledig afhankelijk is geworden van de goedheid van Mike. Hoe kent ze Mike eigenlijk? Ze zou het niet kunnen zeggen. Is hij een goed mens? Ze weet het niet. Je hoort van die enge verhalen tegenwoordig. De kamer is eentonig wit geschilderd, en ze ziet ineens de leegheid van de kamer. De stoel is het enige dat aanwezig is.
Ze voelt zich ineens heel erg alleen, en misselijk en ze begint zachtjes te huilen. Vanmorgen leefde ze haar leven op de gewone manier en nu is al het vertrouwde weggeslagen en weet ze zich geen raad meer. Ze rukt nogeens aan de deur maar die is van staal en geeft niet mee.
Achter haar hoort ze een zacht geluidje. Verschrikt draait ze zich om: een konijntje. Pardoes, uit het niets. Ze loopt naar het konijntje toe en het laat zich gewillig aaien. Ze neemt het konijntje in haar armen, loopt naar de stoel, gaat zitten en krabbelt het konijntje zachtjes achter zijn oren. De tranen verdwijnen.
Openstaande vragen:
Is Mike Goed of Slecht?
Is de vrouw in een Kafkaiaans verhaal terecht gekomen?
Waar kwam het konijntje vandaan en:
Wie maakt dit verhaaltje af?
Of Mike goed of slecht is weet ik niet, maar slim is ie zeker. Eerst probeert ie met een leeg artikel van zijn publiek af te komen en daarmee van de verantwoordelijkheid voor het schrijven van zijn stukjes. Nu dat geen effect heeft gehad probeert ie met een open-einde-verhaal zijn publiek te verstrikken in een never-ending-story, zodat ie zelf eindelijk op vakantie kan.
Wat de vrouw niet weet, is dat in het kamertje naast haar ook een vrouw op een stoel is geplaatst door Mike. Ook dat kamertje is eentonig wit geschilderd en op de stoel na niet gemeubileerd. De leegheid van de kamer is echter nog niets in vergelijking met de leegte in het leven van de vrouw die op het klapstoeltje hangt.
Uit verveling heeft zij een sigaret opgestoken en speelt wat met het gaatje in haar spijkerbroek. Ze is best een mooie vrouw. Begin dertig met lang donkerbruin krullend haar en een mooi figuurtje. Wat haar echter onaantrekkelijk maakt is haar uitdrukkingsloze gezicht en de doffe blik in haar ogen.
Hoe haar leven zo onbelangrijk is geworden weet ze niet. Ze vraagt het zich niet eens af. Het is nu eenmaal zo.
Ze maakt zich er niet druk om of Mike terug komt of niet. Het maakt haar niets uit. Ze heeft toch niemand die haar zou missen of iets om naar toe te gaan.
Toch hoopt ze ergens wel dat Mike terugkomt. Zou hij dan in tegenstelling tot zo velen toch iets in haar zien? Zou ze door hem weer de levensenergie terug krijgen die ze al zo lang kwijt is?
Ach, het zal wel niet.
Het liefst zou ze weg lopen uit deze situatie. Gewoon weglopen, net zoals het konijntje net uit de kamer wegliep.
De deur staat open, maar waar ze ook gaat ze kan zichzelf toch niet ontvluchten.
Mike, ondertussen, loopt scheldend door het huis. Hij is wel eens beter in vorm geweest. Tegenwoordig is ie aardig het spoor bijster. Dat ziet ie zelf ook wel. Hier heeft ie maanden op zitten broeden en nu heeft ie twee vrouwen opgesloten en eigenlijk weet ie er zich geen raad mee. En waar is dat kut-konijn nou weer gebleven. Een mistige herinnering aan vroegere tijden, wat was ie toen gelukkig, KLOTE-KONIJN. Vroeger was het leuker, met dat konijn en een liefhebbende vrouw. Toch? Jazeker wel.
Hij moet nog iets maar hij weet niet meer wat. Verplichtingen. Wat moest ie ook al weer? Was het iets met dat konijn? Vroeger deed ie altijd iets maar nu weet ie het niet meer.
Mijnheer Lijstje, u moet wel goed lezen. Deur van de kamer waarin de vrouw zit die ik beschreef, staat gewoon open. Mike heeft haar dus niet opgesloten.
U schildert Mike trouwens niet erg positief af op deze manier. Dit vraagt er natuurlijk om om zelf ook in het verhaal betrokken te worden.
Ongeacht alles, heeft mevrouw er genoeg van, staat ze op en gaat ze naar het café op de hoek. Biertje? Sgoed.