Wie ben ik? Nou, in ieder geval de beroerdste niet, en dat is dan ook reden genoeg om even stil te staan bij de volgende beschrijving van mijn persoon.

Tussen 27 en 35, groot, breed, gespierd, kort, gemilimeterd blond haar, felle blauwe ogen, intelligent, breedsprakerig, filosofisch, dominant.

Aldus twweet.

Harde lach. Prachtig! Niks meer aan doen. Maar zo gemakkelijk zal ik me er vandaag niet vanaf maken. Bijna word ik een beetje bang van mezelf als ik lees hoe ik door een ander gezien word. Begrijp het ook wel enigszins.

De kenschets werd vergezeld van deze zin: “Ik lees mikzlog niet zo vaak, maar als ik dat doe, heb ik telkens het gevoel dat ik naar hem reik, maar hem nooit raak.” Welnu, het is U gelukt mevrouw twweet, U heeft mij geraakt. En juist de afstand die U zegt te voelen raakt mij.

Ik haast mij overigens te zeggen dat de persoon die mij in dit spel beschrijven moest ongetwijfeld niet te benijden is, en twweet verdient wat dit betreft zeker een compliment.

Wie van mij liever geen beeld heeft, hij of zij leze niet verder.

Ik ben inderdaad tussen de 27 en 35, en wel exact in het midden. Voor iemand van een meter eenenzestig zoals twweet ben ik met mijn honderdeenentachtig en een halve centimeter vrij groot. Breed en gespierd? Ach, alles in de juiste proporties. U zult mij nimmer met gewichten in de weer in een sportschool vinden. Wel in sportzalen, waar ik duimen breek. Mijn haar, meer bruin dan blond, heeft dit weekend inderdaad een tondeuse gezien. Mijn ogen zijn grijsgroen. Over mijn intelligentie laat ik mij niet uit. Breedsprakerig (overigens een prachtige verhaspeling van het woord breedsprakig, dat daardoor zeker aan lading wint) ben ik met name schriftelijk, niet zelden doelbewust. Filosofisch .. ja, als U de eeuwige worsteling waarvan mijn schrijven zo af en toe de weerslag is zo wilt noemen.

Maar dominant??

Dat is dus wat mij hogelijk verbaast, en waar ik wellicht later nog eens op in moet gaan. Of hakken.

Hoedanook, mijn oog werd door twweet geleid naar een volgend log, kazarca, dat ik eerlijk gezegd niet kende. Ik klikte open en zag rood. Jongen of meisje, vroeg ik mij af. Twee zinnen brachten uitkomst. “Verder hoop ik morgen ongesteld te worden. Dan kan ik vandaag met PMS verklaren.” Kijk aan, dat is duidelijkheid. Ik leerde al snel van de zwaluw, en de combinatie Leiden en Leuven. Kazarca studeert. Kazarca is 23. Kazarca schrijft over het leven zoals zij het ervaart. En daar valt natuurlijk geen speld tussen te krijgen. Een onmiskenbaar tikje onzekerheid kleurt haar woorden.

Tegelijk vind ik het niet gepast een karakterschets te geven van iemand die je slechts van even langs browsen kent. En daar doe ik dan ook verder het zwijgen toe. Nu ja, niets dan lof voor kazarca.

Maar hoe ziet zij eruit? Klein van stuk, diepdonker, halflang haar, de ogen bruin en ergens op haar lichaam een plekje waar een tatoeage gezet gaat worden, maar die er nu nog niet staat.

Dat is al wat ik ervan zeggen kan.

En dan mag zij mij vertellen hoe de uiterst sympathieke Belg die luistert naar de naam orfelio eruitziet. Heb ik altijd al willen weten.