Volledig buiten mijn schuld bevond ik mij gisterenavond in een restaurant waar men een Mid-Oosterse sfeer gecreëerd had. Ik at tahin en aubergine. Een buikdanseres, in eerste oogopslag zo Hollands als een gloeilamp, verstond haar kunst en toonde die stralend. Met een glas wijn aan de lippen en een glimlach eromheen, liet ik mijn gedachten gaan naar zo’n twee jaar terug.

Twee jaar terug, toen een plotselinge en heftige regen ons noodzaakte het vertier elders te zoeken dan op het strand van Scheveningen, bezochten wij in arren moede het Omniversum als maakten wij een schoolreisje. “Bewaar Uw kaartje goed, U kunt er een prijs mee winnen”, waarschuwde het meisje aan de balie ons, alvorens wij de Secrets of Egypt gingen zien. En ofschoon dergelijke buitenkansjes normaalgesproken niet aan mij besteed zijn, tikte ik ’s anderendaags de codes van de toegangsbewijzen in op de website. Baat het niet, schaadt het niet, dacht ik nog.

Mijn blijdschap was uiteindelijk toch nog groter dan mijn verbazing toen ik een maand later gebeld werd met de mededeling dat ik twee vliegtickets en een verblijf van een week in Cairo gewonnen had. Na koortsachtig overleg met mijn reisgenote, niemand minder dan mijn raison d’être, werd die ene week verlengd tot twee.

En toen begon de waanzin. Terwijl de rook in New York optrok beseften we dat een reis naar Egypte opeens niet meer zo heel erg voor de hand lag. Een kleine twee maanden later, op mijn verjaardag, stapten we desondanks in een halfgevuld vliegtuig.

Oog in oog met de pyramides, die ik eerder in de bioscoop had gezien, drukte de stilte van 4000 jaar beschaving zwaar op ons neer. Dat enig andere toerist buiten onszelf ontbrak zal ongetwijfeld tot die stilte hebben bijgedragen. Een week in Cairo, als enige Westerlingen in een miljoenenstad, deed ons uiteindelijk dorsten naar de woestijn.

De Bahariya oase is vanuit Cairo met de bus binnen een dag te bereiken. Daar aangekomen werden we ontvangen door een gedrongen, potige bedoeïen, die ons de drie dagen erna door de woestijn zou voeren. Op de gok hadden we hem vanuit Cairo benaderd, bij nader inzien een wat ongelukkige keuze. Achterin de Landcruiser gezeten, konden we de man aan het stuur niet aan het verstand brengen dat wij geen behoefte hadden aan een sigaret. Hoofdschuddend gaf hij plankgas, terwijl de wietwalmen uit zijn mond en neus kringelden.

De sfeer veranderde in die paar dagen van aftastend naar grimmig en vijandig. We vonden geen enkel raakvlak met de man. Als er dan iets is wat ik van dit al heb geleerd, dan is het dat men nooit, maar dan ook nooit, midden in de woestijn een discussie over politiek moet voeren met een verstokte Bin Laden adept.

Was de ervaring met deze man al surreëel en angstaanjagend, de omgeving deed daar nog een fikse schep bovenop. Van Black desert naar White desert, de natuur deed haar best de situatie in een schitterend kader te plaatsen.

Als een Kleine Prins sliep ik onder de sterrenhemel in de woestijn, mijn arm om mijn meest dierbare, die ik meer dan ooit beschermen wilde.

Het sprookje, dat geen sprookje was, liep gelukkig af. Terug in Cairo viel de spanning langzaam weg. Vaak heb ik mij nadien nog verbaasd over het contrast tussen romantiek en werkelijkheid. Zoals gisteren bijvoorbeeld.

De buikdanseres lachte. Ik nam nog een slok wijn terwijl mijn ogen langs haar heupen gleden.