Wat te doen wanneer de ziel zich onder de arm bevindt? Lastige vraag. Haar geforceerd terugduwen in de leegte die ze achterliet lijkt me niet juist, al is het alleen maar omdat ik geen idee heb waar de ziel nou eigenlijk zou moeten huizen. Wegkwijnen in zelfmedelijden is evenmin een optie. Een zielepoot wil ik niet zijn.
Beter concentreert men zich even op andere zaken. Dat ben ik althans gewoon in een dergelijk geval. Zo’n ziel kruipt vanzelf wel weer terug, denk ik dan. Sterker dan tevoren, met een beetje geluk. Je reinste escapisme, zegt U misschien, maar ook aan die gedachte weet ik meestal wel slinks te ontsnappen. De zucht naar rust en orde is te prominent aanwezig.
En dus verlies ik me bijvoorbeeld plotseling en vol overgave in wiskundig gefröbel, de wereld vergetend. Het getal is immers veilig, altijd goed. Of ik lees tot ik er letterlijk bij neerval. Naast wiskunde is ook literatuur een haven.
Nu ja, met het verzetten van de zinnen als doel betrad ik recentelijk een boekwinkel. Op zoek naar moois belandde ik, het zal U niet verwonderen, al snel bij de ramsj. En vond daar een klein, mij opvallend boekje getiteld ‘The wild numbers’, auteur Philibert Schogt. Thuisgekomen zag ik pas dat het een vertaling betreft. ‘De wilde getallen’ is ironisch genoeg de oorspronkelijke titel.
Een fijn boekje, kan ik U vertellen, waarin de hoofdpersoon echter allesbehalve rust in de wiskunde vindt. Een waarschuwing? Ik ga er niet van uit. Zo gemakkelijk laat ik mij één van mijn veilige havens niet ontnemen.
Maar goed, het boek is inmiddels gelezen, en heel voorzichtig kijk ik weer eens onder m’n arm. En daar zit ze dus nog steeds. De arme ziel. Wat nu als daar geen verandering meer in komt? Dan ben ik veroordeeld tot levenslang escapisme.
Maar wat dan nog? Zou iemand het doorhebben?
_mikzlog
U tilt Uw andere arm evenver op en neemt een pittbul. Een herkenbaar beeld waarin geen mens iets van ziel zal vermoeden.
Tegen die Reactie kan niets op.
Een pitbull! Al tijden had ik het gevoel dat er iets ontbreekt in mijn leven, maar ik wist maar niet wàt. Nu wel. Eindelijk. Dank U zeer, mijn waarde.
Ach, wat rest ons post-moderne mensen meer dan af en toe een duik in zalig escapisme. Wel liefst met die ziel op de juiste plaats, want het zwemt zo moeilijk met één arm…
mIKe, het wordt nu toch eens tijd dat je ratio en emotio mooi met elkaar verbindt als je weer eens met je ziel onder je arm loopt (trouwens, kun je me dan vertellen wat de ziel nu precies WEEGT? Er is hier onderzoek naar gedaan, het bleek dan een zojuist ontzield lichaam enkele grammen lichter zou zijn).
Dus ga nou toch in plaats van naar Barry White te luisteren eens met J.S. Bach bezig. Please, baby?
Of Jung lezen ;-)
JS Bach – mag dat iets specifieker?
Wij, schoolorkest Gymnsium Haganum, hebben jarenlang op 4 mei in Nieuwspoort dat strijkgedoe (2 violen + orkest, deel 2) van Mijnheer Bach gespeeld. Behalve dat ik bij het horen ervan nog steeds de induttende kop van Lubbers voor me zie, word ik er eerder droef dan monter van.
Oftewel: ik vind uw vage advies wat gevaarlijk.
Iets specifieker: oke dan: Johan Sebastian Bach.
Droef, monter, whatever. Het gaat er in dit geval meer om dat het geniale muziek is. Het schijnt dat er onder Bach liefhebbers veel wiskundigen zitten, vandaar dat ik het mIKe aanraadt. Ik ben overigens geen wiskundige maar wel Bach liefhebber.
Het lijkt me dat mIKe de Fuga als vorm wel kan waarderen. Ik heb daar een boek over.
Excuus mijn waarde ik bleef een beetje in Uw laatste vraag hangen.
Overigens komt een merendeel van de mens niet veel verder dan een levenlang escapisme, of een ziel onder de arm hiervoor afdoende excuus is?
Een beetje ziel wil zich met deze neiging waarschijnlijk ook niet verenigen.