Waarom bewaart een mens in hemelsnaam zijn oude schoolrapporten? Het is zo’n vraag die bij me opkomt, nu ik noodgedwongen groot aan het schoonmaken ben. Puinruimen na een nog niet half geleefd leven. Veel, liefst alles, moet weg. Het is een tijd van herijken. Wat is me het waardevolle van toen op dit moment nog waard?

Pas ik de beproefde stelregel toe die zegt dat alles, waar ik meer dan een jaar niet naar omgezien heb zonder het te missen, beter weggeflikkerd kan worden, dan hou ik wel heel weinig over. Ik heb blijkbaar niet zoveel nodig om gelukkig te zijn, of beter, om niet ongelukkig te zijn.

Met de kop vol sentimenten wil ik nog wel eens dingen bewaren. Tegen beter weten in, want wat voor zin heeft het? Alsof ik door de spullen om mij heen gedefinieerd word, en bang ben mijzelf te verliezen als ik er een vuilniszak mee vul. Onzin natuurlijk, maar het gevoel houdt hardnekkig stand.

Ik ben altijd iemand geweest die terug naar de fundamenten wilde kunnen gaan. Iemand die uit principe geen formules onthoudt, maar slechts axioma’s. Om daaruit de formules, mocht het ooit nodig zijn, ter plekke af te leiden. Mijn bewaardrift zou best wel eens afkomstig kunnen zijn van misplaatste axioma’s. Niettemin heb ik de afgelopen weken bijzonder veel weggedaan. Zo mogelijk naar kringloopwinkel, en zo niet naar schroothoop.

Welbeschouwd kan ik toch zeker ook mijzelf zijn zonder de fysieke restanten van mijn jeugd?

Misschien is de oorzaak van de aarzeling die ik voel bij het weggooien van die ouwe troep ook wel gelegen in de weerzin tegen het, nogal symbolisch, afsluiten van een periode. Alles gaat immers voorbij. En aangezien ik zelf niet voorbij wil gaan, wil ik ook niet herinnerd worden aan het feit dat dat niet te voorkomen is.

Zojuist maar eens een backup gemaakt van dit log. Zoiets neemt tenminste niet zoveel ruimte in, en kan onbeperkt bewaard worden. Voor wat het waard is natuurlijk, want ook dit log definieert mijn persoon niet. Maar goed, andersom wel, en dat is toch zeker beter dan niets.

En tja, die schoolrapporten … daar valt misschien toch wel een plekje voor te vinden. Weet ik veel, ergens bij m’n zwemdiploma’s bijvoorbeeld. Ik noem maar wat.

  1. Mijnheer Lijstje zegt op 16 februari 2004:

    mIKe, alsjeblieft, bewaar ze! Ik zit met het zelfde probleem ivm verhuizing, maar schoolrapporten weggooien, nee!

    Wat als je later beroemd wordt? Dan zijn ze nodig voor je biografie. En als je niet beroemd wordt, kun je altijde een auto-biografie schrijven.

    Persoonlijk denk ik wel dat ik beroemd wordt later, daarom bewaar ik ze ook.

  2. Willem zegt op 16 februari 2004:

    Ik heb mijn oude rapporten niet meer, alleen mijn eindcijfers, diploma, grote (A4+) klassefoto’s van het hele bijna-ex-VWO en ‘eindboekje’ (een tabloidformaat boekje, 2-kleurig op standaard printerpapier, gevuld met vele opmerkingen en comments van alle leraren die mij al of niet hun wijsheid hebben bijgebracht), tezamen in een grote envelop.

    Die bewaar ik, want die gaat meer over gekende mensen dan over mijn gedane zaken.

    Oh jee,
    Nostalgie++

  3. jnnk zegt op 16 februari 2004:

    Pas als er geen enkele al dan niet onzinnige reden meer te verzinnen is om dingen níet weg te gooien – ga maar eens na hoe snel die hersenen op zo’n moment werken – dan mag iets weg.

    Zwemdiploma’s zouden goed kunnen zijn om na kunnen kijken wanneer ik mijn eventuele kinderen op zwemles moet doen. En hop, daar is al een reden.

    Tijdsdocumenten worden omwille van de verloren tijd – en vaak omwille van de destijds behaalde resultaten, denk aan zwemdiploma danwel rapport – áltijd belangrijk gevonden. Periodeafsluiting is wat betreft zwemdiploma’s een vreemd gegeven. Of veronderstel ik te snel dat je in je jeugd hebt leren zwemmen?

    Waarom rapporten bewaard worden weet ik niet. Maar ik weet wel dat ik erg in mijn nopjes was toen mijn oma één van mijn vaders rapporten aan mij liet zien. Die kleine vreugde had ik niet willen missen. Het zinnetje van de juf. En zijn vergelijkbare moeite met netjes schrijven.

    Ik kan niks weggooien. Zelfs met kleren die niet meer passen heb ik de grootst mogelijke moeite.

  4. robtheblob zegt op 17 februari 2004:

    Weggooien gaat me doorgaans gemakkelijk af. Maar met dingen als rapporten heb ik de grootst mogelijke moeite. Sterker nog. Ik peins er niet over om er vrijwillig afstand van te doen.
    De rapporten lijken me toch ook geen misplaatste axioma’s. Ik doel dan niet zozeer op de cijfers, alswel op de herinneringen die ze zouden kunnen oproepen. In die periode werd toch ook u gevormd? Of veronderstel ook ik dan iets te snel?

    (off-topic: dat rottige enetation begint nu wel heel hard te sputteren. hoe aardig die jongens ook mogen zijn op de programmeerafdeling)

  5. Puck zegt op 17 februari 2004:

    Regels worden opgesteld op grond van zeer specifieke gevallen, om te worden toegepast op de uiting van Specifiek in het Algemeen.
    Regels staan daarmee bijzonder open voor onderhandeling, juist vanwege het feit dat er niet te onderhandelen valt.

    Dus: die regel van 1 jaar niet gebruikt = weg kan natuurlijk zo zelf weggemikt worden. Da’s een handige leidraad als het gaat om gebruiksvoorwerpen of kleding, maar al klinkklare onzin als het bijvoorbeeld gaat om administratie
    (‘Dag mijnheer van de belastingen, ja ik dacht: die papieren, die heb ik al zo lang niet ingekeken, die doe ik eens weg..’).

    Vroeger, zei de ouwe geit, vroeger bewaarde ik al mijn memorabilia, desnoods onder het motto: ‘als het belangrijk genoeg was toen te bewaren, is het te belangrijk om nu weg te gooien (zelfs al heb ik geen idee meer wat de herkomst en bewaarreden is)’.
    Da’s niet te doen. Dus tegenwoordig hanteer ik een andere regel: eens in de zoveel tijd mest ik uit; alles wat ik aan herdenkingsgoed heb, moet ik in elk geval herkennen. Als het nog dezelfde gevoelswaarde heeft als toen (of als dat wat herdacht en herinnerd wordt dezelfde gevoelswaarde heeft), mag het bewaard. Vergeten en verflauwde zaken moeten weg.

    Weet u: natuurlijk wordt u niet gevormd door spullen. Natuurlijk is uw fundament niet afhankelijk van de souvenirs.
    Maar: een mens is geen huis. En hoe graag u ook terug wilt naar de fundamenten: de fundamenten van een mens zijn dynamisch. De mens die u nu bent is niet dezelfde als die u tien jaar geleden was, is niet dezelfde als die u overtien jaar zal zijn. Uw basis verandert, ten gevolge van ervaringen, gebeurtenissen, mensen om u heen, gevormde gedachten, leringen die u trekt.
    Al die kleine prulletjes zijn onderdeel geweest van die vorming. Het zijn aandenkens, niet meer dan dat; maar aandenkens kunnen u herinneren aan de vorming, aan hoe het was, aan hoe u misschien niet meer wilt zijn of juist wilt worden.
    En ze kunnen ook gewoon alleen maar leuk zijn. En dat is ieder mens gegund. Ook u.

    Misschien moest u wat minder streng zijn naar uzelf.

  6. Mijnheer Lijstje zegt op 17 februari 2004:

    Ja, mIKe, wat minder streng. En dan nog iets, een reden om het weggooien, is ruimtebeslag neem ik aan? Welnu, dat je een oude doorgezakte bank wegdoet, dat is dan te begrijpen (zoals ik nu doe, met pijn in het hart). Maar 6 rapporten mIKe!! Ik weet niet op wat voor school jij zat met wat voor rapportensysteem, maar bij mij was het gewoon een half A-4-tje (volgens mij is dat een A-5-je). Ongeveer 12 jaren, dus zes A-4-tjes.

    Als je nou echt in de problemen komt mag je bij mij wel wat opslagruimte huren.

  7. anneke zegt op 17 februari 2004:

    Een ouwe doos is een wekker van slapende herinneringen. Ik zeg bewaren.

  8. mIKe zegt op 17 februari 2004:

    Om alle paniek even uit de tent te blazen, de schoolrapporten bewaar ik. Net als de doos met daarin paperassen, aantekeningen, fragmenten en dagboeken. Losse flodders en kogels, rond mijn twintigste geschreven. Een doos vol bakstenen en luchtbellen. Dát zijn dingen die ik inderdaad niet weg kan doen, zo is gebleken.

    Anders vergaat het mij met ‘spullen’. Met name als ik het idee heb dat een ander ze kan gebruiken, dan geef ik ze graag weg. Kleren gaan naar het Leger des Heils. Meubels naar de kringloopwinkel. Of naar al wie ik er echt blij mee kan maken. Zoiets geeft mij honderd keer meer plezier dan het bewaren, ook al is de emotionele band aanwezig. Sinds kort gaat dat soms zelfs ook op voor boeken, ontdekte ik tot mijn eigen stomme verbazing.

    Maar ik waardeer Uw reacties. De wekker van slapende herinneringen, het geeft te denken. Net als de uitspraak dat ik wat minder streng naar mezelf zou moeten zijn. Ook al zo’n binnen de drie meter geslagen bal.

  9. Mijnheer Lijstje zegt op 17 februari 2004:

    Broeken en boeken. mIKe, als je nog ouwe broeken hebt, ik hou me aanbevolen. Ik verdien wat weinig momenteel.

    In verband met mijn verhuizing gooi ik ook oude boeken weg. Maar dan in de papierbak. Ik had niet het idee dat ik nog iemand een plezier met ‘Filmische Hartstochten’, voor 1 gulden gekocht in De Slegte, zou doen.

  10. Inge zegt op 18 februari 2004:

    U blaast juist paniek in de tent. U doet meubels, boeken en broeken weg. U wordt kluizenaar? Treedt binnen in een of andere kloosterorde? U verhuist naar een ver deel van de wereld? Niet dat het mijn zaken zijn, maar als U ook dit log zou weggooien of — o horror — zou weggeven, laat het dan toch wel op voorhand weten.

  11. mIKe zegt op 18 februari 2004:

    Maakt U zich geen zorgen, Inge, de reden van mijn opruimwoede is van een andere orde. Geen kloosterorde, dat is. En wat dit log betreft, die valt in dezelfde categorie als mijn dagboeken. Ik kan er onmogelijk afstand van doen.

  12. Anoniem zegt op 23 februari 2004:

    ‘Een doos vol bakstenen en luchtbellen. Dát zijn dingen die ik inderdaad niet weg kan doen, zo is gebleken.’ schreef je op 17 februari mIKe
    Bakstenen liggen zwaar op de maag mIKe en luchtbellen spatten uit elkaar.
    Ik zou toch voor de luchtbellen gaan.
    Die wegen niet zo veel en nemen minder ruimte in, zeker als je ze in een gesloten potje bellenblaas bewaart.
    Als het je zint kan je ze altijd te voorschijn toveren en ze de ruimte geven die ze verdienen.
    Je blaastechniek wordt met de jaren beter, klein, groot, luchtbellen op maat

  13. elfjetwaalfje zegt op 23 februari 2004:

    @mIKe
    oepsie, ’t is niet dat ik anoniem wilde blijven, mIKe, de postknop was net iets te snel aangeklikt :-s
    luchtbellen dus

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *