Voorjaar. De natuur ontluikt. De lucht vult zich met beloftes.
“Bent U daar dan gevoelig voor?”
“Jazeker, Mijnheer!”
Jaarlijks stroomt de lente mij door de aderen, zoals ze dat binnen nu en niet al te lange tijd weer zal doen. Zo ook een jaar of vier geleden. De drang om naar buiten te gaan was dwingend. Anders dan anders vatte ik het plan op om de wijde wereld niet te voet of per fiets in te trekken, maar op skates.
Nu moet U weten dat ik tevoren eigenlijk nooit op wieltjes had gestaan. Het leek een leuke gedachte om het opdoen van een dergelijke ervaring te combineren met een lang weekend weg. Terschelling werd de plek waar ik mezelf skaten leren zou. Op mijn gloednieuwe rolschaatsen kreeg ik de slag relatief snel te pakken. Niet verwonderlijk natuurlijk, met mijn soepel lichaam en sportieve inborst. Blijgemoed zoefde ik over het asfalt.
Tot het moment dat de weg neerwaarts ging hellen, en ik de snelheid door de afdaling voelde toenemen. Remmen had ik niet onder de knie. De mensen, die op het aan dezelfde weg gelegen terras zaten, volgden mijn verrichtingen geboeid. Nog altijd versnelde ik. Tegen wil en dank. En daarnaast voelde ik de onvermijdelijke onbalans al in mijn benen. Ik had de keuze tussen asfalt en greppel. Ik koos het laatste.
Er leek geen einde te komen aan mijn val. En al die tijd priemden een dertigtal ogen vanaf het terras in mijn richting. Hetgeen ik stom genoeg misschien nog wel het ergste vond.
Einstein sprak in 1905 van tijddilatatie. Ik voelde wat hij bedoelde. Een kleine eeuw later.
Uiteindelijk bleven mijn verwondingen beperkt tot schrammen en een licht verstuikte enkel. Alleen mijn trots, die was gevoelig gekrenkt. En hoewel ik met een verhaaltje als deze natuurlijk zelf even achterom kijk wil ik dus maar zeggen dat vooruit kijken soms erg noodzakelijk is. Al is het alleen maar om bijtijds op kousenvoeten en met skates in de hand de afdaling te aanvaarden.
_mikzlog
Maar nu heeft het u toch een mooi inzicht en een goed verhaal opgeleverd, dat lijkt me toch ook wat waard. Of is die gekrenkte rots definitief gebleken?
Bij mijn weten wordt het fenomeen van de tijddilatatie pas relevant bij snelheden die die van het licht benaderen. Dat zegt inderdaad wat over dat soepel lichaam en die sportieve inborst van U. Ook de geboeide aandacht van de mensen op het terras is mij nu ineens duidelijk.
En toch, Inge, denk ik zeker te weten dat de tijd tijdens de val langzamer voor mij verliep dan voor de mensen op het terras. Lichtsnelheid of niet. Raar maar waar.
(waarmee ik verder niets van dat soepele lichaam wil afdoen)
Overigens, mijn trots kent geen blijvend letsel, Fred. Dank U.
Ach, perceptie. Overkomt de besten natuurlijk. Vooral als vastbetreden paden verlaten worden. In zo’n momenten troost ik me altijd met de idee dat je van Pluto nooit op Mars zou geraken zonder dat snuifje tijdsrek. Dat het er bij hoort. Als het breken van de eierschaal bij een omelet.
> Of is die gekrenkte rots definitief gebleken?
De prijs voor mooiste typo gaat naar Fred.
Overigens: had u voor het asfalt gekozen, dan was uw trots relatief gezien minder gekrenkt geweest.
Waaruit dan maar weer blijkt dat ook binnen de onvermijdelijkheid vooruitdenken belangrijk blijft..
De angst die ik voelde toen ik niet kon remmen op skates en ik achtereenvolgens geparkeerde auto’s, een straat waar gewoon een auto had kunnen rijden, een serie paaltjes, een boulevard, een steil stukje muur passeerde om vervolgens in het strandzand met enkel een wat verdraaide knie terecht te komen, was te groot om gekrenkte trots toe te laten. Wat ik eraan over gehouden heb merk ik opnieuw bij het lezen van dit stukje. Een bonzend hart en de herhaling van het gebeurde in herinneringsvorm. Eng.
Ik ben blij dat het u goed gaat.
Geschaafde knieën, hete tranen, scheldwoorden en buurmeisjesruzie …
waren het resultaat van een tekort aan skates (toen nog gewoon rolschaatsen met wieltjes die niet in lijn stonden)
Hoe kan een tekort aan skates nu in hemelsnaam leiden tot geschaafde knieën, hete tranen, scheldwoorden en buurmeisjesruzie ?
Dat zit zo.
4 buurmeisjes, 3 paar skates , 1 fiets en een geasfalteerd speelpleintje. (eigenlijk bedoeld als parkeerterrein maar de aannemer had te hoge boordstenen geleverd zodat geen enkele auto over de drempel kon en dit dus een speelparadijs voor buurmeisjes werd.) Touwtje springen, hinkelen, fietsen, … skaten.
De trotse eigenaars van de skates demonstreerden hun kunnen onder het min of meer afgunstig oog van de have-not die met de fiets aan de hand terzijde stond. Na een tijdje ging het skaten toch vervelen. Er waren geen hellingen of skateramps. Maar het duurde niet zolang vóór het een skateramp werd.
De optelsom van 1 fiets, 3 paar skates en 4 buurmeisjes bleek een onverwachte uitkomst te hebben.
Eerst ging het nog in een vrij rustig tempo. 1 meisje op de fiets, 1 meisje hield zich vast aan de pakjesdrager en reed sierlijk mee. Een tweede meisje zorgde voor een iets langere fietspolonaise en uiteindelijk sloot het derde meisje de rij. Handen op de heupen en knieën bij mekaar.
De hele omtrek van het pleintje werd afgeskatefietst, tot die route te eentonig werd. Het viertal begon zich slangsgewijs over het pleintje te bewegen, eerst sierlijk met lange uithalen, dan in steeds kortere bochten, met steeds hogere snelheid.
U raadt het al. Dit kon niet zonder gevolgen blijven.
Het eerste meisje liet de pakjesdrager los.
Wat volgde was een kluwen van handen, benen en skates.
Het resultaat ?
Geschaafde knieën, hete tranen, scheldwoorden en buurmeisjesruzie …
Gekrenkte trots is er niet aan te pas gekomen.
Het heeft wel geduurd tot de schaafwonden geheeld waren vóór er weer samen gespeeld werd.
Gelukkig was ik tegen die tijd de trotse bezitter van een paar blinkende, splinternieuwe skates en kon de fiets op stal blijven.
4 buurmeisjes met 4 paar skates op een geasfalteerd speelpleintje. Als ik mijn ogen sluit hoor ik het giechelen en lachen nog.
Hebben die krengen geen remmen dan?
@willem : skates met remmen zijn van deze tijd willem, het verhaal hierboven is puur jeugdsentiment. En op jeugdsentiment staan geen remmen.
Mijn eerste skate-ervaring ging bijna hetzelfde. Van een duinhelling, belandend in het prikkeldraad en daarna naar de sauna. Bij het zoutbad sprong ik net zo hard op als ik door het prikkeldraad was geraakt.