Toen ik het hoorde voer er een lichte huivering door mijn verder nog altijd goddelijk lichaam. Ik was op alles voorbereid, behalve dit. De teamindeling voor het volgend seizoen.

Zo U weet pleeg ik met vaste regelmaat in competitieverband een balletje te slaan. Aan het eind van het volleybaljaar, ergens in mei, wordt er door de vereniging gewikt en gewogen. Een tafereel dat ongetwijfeld bij iedere sportclub te aanschouwen is. De jonge talentjes worden overgeplaatst naar hogere teams, in tegenstelling tot de wat oudere garde, voor wie er feitelijk geen hoop meer is. Ik ben natuurlijk een probleemgeval, want niet meer zo piepjong maar toch al wel jarenlang een belofte.

Afgelopen week werd de definitieve selectie bekend gemaakt. Ik had mij, niet gespeend van enig realisme, ingesteld op handhaving van mijn status-quo. Wat schetste echter mijn verbazing toen mij ter ore kwam wat men bekokstoofd had?

Niet één doch maar liefst twee klassen hoger zal ik spelen. En met mij het hele team waarmee ik afgelopen jaar winst en verlies deelde. Goed, er wordt natuurlijk domweg een gat opgevuld dat is ontstaan door het onvoorzien uitvallen van weer een ander team, maar dat neemt de verrassing niet weg.

En het heeft zo z’n consequenties. Twee avonden in de week trainen in plaats van één, en minstens twee keer zo heftig op de bek gaan tijdens de wedstrijden op de zaterdag. Ik weet niet of U bekend is met volleybal op een iets hoger niveau dan camping-, maar laat mij U zeggen, het kan er ontzagwekkend hard aan toe gaan.

Over een maand begint het nieuwe seizoen. Nog even geniet ik van m’n rust, maar stiekem kijk ik al wel uit naar de wekelijkse gang naar de slachtbank die komen gaat.