Om maar direkt met de deur in huis te vallen: eigenlijk ben ik een heel rustige jongen. Zeker van buiten. Binnenshoofds is dat enigszins anders, maar over het algemeen kost het me niet al te veel moeite mezelf in bedwang te houden. Zo zijn er bijvoorbeeld mensen die heel wat bij mij losmaken zonder dat ze dat zelf weten, of ooit zullen weten. Misschien bent U er wel een van.
Voordat ik eind vorig jaar naar Thailand afreisde, las ik ergens iets over de volksaard. Een verhaal over je gezicht verliezen, of eigenlijk het voorkomen daarvan. Over het algemeen, zo stond er geschreven, vermijdt de Thai pijnlijke confrontaties, en probeert hij zichzelf of een ander nooit voor schut te zetten. Een scène maken is absoluut uit den boze, daar zoiets gezichtsverlies betekenen zou.
Nu weet U dat ik in beginsel nogal sceptisch sta tegenover dergelijke generalisaties, maar na enige tijd in Thailand te hebben rondgetrokken werd ik iets wonderlijks gewaar. Mijn oren kwamen tot rust. Wat bleek? Een Thai verheft zijn stem niet. Nooit. Ik dacht aan wat ik eerder gelezen had, en begreep dat kalmte bewaren de sleutel is tot het voorkomen van het zo gevreesde gezichtsverlies.
Het verschijnsel werd me des te duidelijker toen ik op de terugreis noodgedwongen een dag in Caïro verbleef. Was de vlucht met Egyptair al een beproeving geweest, acute hoofdpijn was het gevolg van mijn onderdompeling in de kakofonie van deze stad. Ik was niet meer gewend aan gejammer en geschreeuw. Hoe anders dan Bangkok, toch ook niet bepaald een dorp. Voordat ik thuis was wilde ik alweer terug.
Natuurlijk heb ik me afgevraagd wat er achter mijn eigen rustige aard steekt. En achter mijn aversie tegen herrieschoppers. Zelf ben ik nooit bang geweest mijn gezicht te verliezen. Althans, dat heb ik me altijd voorgehouden. Wellicht ten onrechte. Ik laat me niet zo snel kennen, en in het dagelijks leven geef ik me lang niet zoveel bloot als dat ik dat bijvoorbeeld hier doe.
Ergens sluimert het vermoeden dat dat komt omdat ik hier geen gezicht heb.
_mikzlog
Blootgeven? Hier? Misschien tussen de regels door, maar voor een oppervlakkig lezer is hier niet zoveel persoonlijk drama te zien.
luister, ik stuur je een stukje stilte.
heb je het gehoord ?
geniet ervan.
@Maarten
Het delen van gedachtengoed kan toch ook als een blootgeven ervaren worden zonder dat hier persoonlijk drama in voorkomt? (Dit zowel door schrijver als lezer zelfs wanneer de laatste slechts oppervlakkig is.)
Overigens heeft U wel degelijk een gezicht voor Uw lezers mIKe (tenminste één van Uw lezers)… volgens mij bent U zich daar ook wel bewust van… vraag is vervolgens of U zich niet inhoudt in de wetenschap dat U die kunt verliezen? (Fijn hé zo’n log waar geen enkele druk wordt gescreëerd of voldaan kan worden aan stil borrelende verwachtingen ;-) )
@Actiereactie: Mijn waarde, U zaait onrust in mijn hoofd. Nogal kwistig. Het komt me zo voor dat U geen tijd heeft zich daar zorgen om te maken, daar U het te druk heeft met het lachen in Uw vuistje.
Kunt U voortaan niet gewoon wat oppervlakkiger lezen?
“Verhip,” sprak hij. “Schrijven is nog geen praten.”
Met deze woorden drukte hij op Save Entry.
Dat ik het hebben van een gezicht in deze niet letterlijk bedoel mocht U wellicht niet geruststellen, ik zal daarom proberen aan Uw verzoek te voldoen.
@Actiereactie: Mijn verzoek was natuurlijk lichtelijk ironisch bedoeld, mijn waarde. Die ene lezer waar U op doelt is mij bijzonder dierbaar. Veel meer dan ik U kan zeggen, tenzij tussen de regels.
Door te lachen, danwel glimlachen.
De andere persoon wordt daarmee teruggeworpen op zichzelf.
Tegelijkertijd blijf je zelf in een ontspannen toestand.
Zoals bij Muay Thai.
Lachen naar je tegenstander als je wordt geraakt.
Daar kreeg je die hollanders hier helemaal gek mee…
Maar vergeet niet achter de glimlach
ligt een grens.
Ga daar niet overheen!
Dan verspeel je je bestaansrecht…
Weersta elke verleiding.