Ik mis mij, maar daarover later meer.

Laat ik beginnen met een intermezzo. Misschien dat U zich, net als ik, weet te vermaken met het wonderlijke verhaal van de heer Zerah Colburn. Met zes vingers aan iedere hand werd hij in 1804 in Vermont geboren. Op jonge leeftijd toonde hij zich niet bijster snugger, tot het moment dat hij op z’n vijfde blijk gaf van een onwaarschijnlijk talent. Zerah kon rekenen. Nogal snel.

Zijn vader nam hem daarop mee naar de grote stad, alwaar het ongeschoolde jochie voor publiek zijn kunsten mocht vertonen. Toen men hem vroeg hoeveel seconden er in 2000 jaar zitten, wist hij binnen 4 tellen het correcte antwoord te geven. Het kwadrateren van 1449 kostte hem evenmin moeite. Omstanders waren verbijsterd. Zerah was in één klap beroemd.

Een dergelijk talent dient gekoesterd, dacht de directeur van het in de buurt gelegen Dartmouth College toen hij dit zag, en bood aan de jongen kosteloos te onderwijzen. Maar daar kwam niets van in. Pa Colburn ging op toernee met zijn zoon, vast van plan om geld te slaan uit deze gekkigheid.

De rest van het verhaal is even tragisch als merkwaardig. Niet in staat zich aan de invloed van zijn vader te ontworstelen, laat Zerah zich tot zijn achttiende gebruiken. Pa overlijdt in 1822, en het voormalige wonderkind slijt wat rest van zijn leven als predikant. Ouder dan 35 wordt hij niet.

Het ligt voor de hand je af te vragen wat er van Zerah Colburn was geworden als hij wel een degelijke scholing had mogen genieten. Misschien had hij de wereld daadwerkelijk van dienst kunnen zijn. Beter staat men hier niet te lang bij stil, temeer daar de speculatie feitelijk op niets is gebaseerd. Wie snel is is immers niet noodzakelijkerwijs intelligent.

Het is een beetje gemakkelijk om Colburns fabuleuze rekenvermogen af te doen als een kunstje, maar al met al is het juist dat wat blijft hangen. Anekdotes over zijn optredens zijn er genoeg. Veel meer dan dat eigenlijk niet. En zo kwam ik een tijdje geleden op de volgende kwestie. Wat schiet een mens er in hemelsnaam mee op om telkens maar weer hetzelfde truukje te laten zien?

Tja, daar werd ik dus even stil van.

Eerlijk gezegd weet ik het nog steeds niet. Net zo min overigens als het antwoord op de vraag waarom het goed zou zijn om zoiets niet te doen. Nadenken over het nut van stukjes schrijven is wellicht even zinloos als stukjes schrijven zelf. Dit alles neemt echter niet weg dat ik mij mis.

Maar daarover, zoals gezegd, later meer.