U zult wel gedacht hebben, dit log de afgelopen week in ogenschouw nemend, wat schrijft die jongen veel voor zijn doen. Allereerst mijn excuses daarvoor, waar ik vervolgens een verklaring aan wil toevoegen.

In mijn huis bevindt zich een combi-ketel. Die woont er ruim twee keer zo lang als ik, en ik woon er inmiddels een jaar of zes. Genoemde ketel gaf vorige week de geest. Zei geen boe of bah meer. Na het gevaarte eerst zelf uit elkaar te hebben gehaald, bleek het verstandig om toch maar een installateur te laten komen, en jawel hoor, na een uurtje klussen had hij ‘m aan de praat. Ik had weer warm water. Tot het moment dat hij de deur achter zich dichttrok, natuurlijk. Voor de tweede keer deed de ketel er het zwijgen toe.

Sinds een week douche ik dus koud.

Het gevolg is een strakgespannen vel over mijn toch al indrukwekkende verschijning, als ook een continu gevoel wakker te zijn. Koud water doet leven, heb ik gemerkt. En schrijven. Het is duidelijk dat dit zo niet langer door kan gaan, vandaar dat ik gisterenavond weer een poging heb gewaagd het ding nieuw leven in te blazen.

Het resultaat van mijn arbeid was geen warm water, maar een penetrante gaslucht die mijn neusgaten vulde. Snel alle leidingen dichtgedraaid dus. Stelt U zich eens voor, was vorig stukje bijna mijn laatste geweest. Het kwaad dat zichzelf straft. Daarom dus dit schrijven vandaag. Opdat U weet wat er aan de hand is mocht U niets meer van mij horen. Dan heb ik ofwel weer warm water, ofwel ben ik ontploft.