Wat moet ik doen om mezelf eens helemaal te laten gaan? Als er één vraag is waar je niet teveel over na moet denken, dan wel deze, zult U misschien zeggen. Het verstand is juist de rem die je in dit geval niet gebruiken wilt.
Hoe krijg ik het dan wel voor elkaar? Als ik me laat gaan, dan doe ik iets, maar al wat ik doe, wordt aangestuurd. Vanuit mijn hoofd. En iedere aansturing staat zoals gezegd haaks op de losbandigheid die ik zoek.
Het lijkt enigszins op de paradoxale imperatief: “Wees spontaan!”
Stelt U zich een fout feestje voor waar gedanst wordt. Misschien kent U de aarzeling, die ieder mens waarschijnlijk wel eens heeft, om mee te doen met de vrolijkheid. Laat je je wel of niet gaan? De drempel is soms onoverkomelijk, en in mijn geval niet zelden afhankelijk van de hoeveelheid alcohol in mijn bloed.
Hoe dan ook, de casus belli ligt meestal volkomen buiten mijzelf. Vooral door omstandigheden ga ik zogezegd uit mijn dak. Het is uiteindelijk dan ook niet de vraag wat ik moet doen, maar eerder wat U moet doen om mij eens helemaal te laten gaan.
_mikzlog
Goed dan, koppel al uw intellect en voorstellingsvermogen eens aan dierlijke emotie. Ofwel, schrijf het vuigste en meest opwindende pornoverhaal dat u maar kunt verzinnen – wel met beide handen blijven typen – en kijkt eens wat u allemaal durft te denken.
Mocht dit onvoldoende zijn voor een eerste stap in de cursus, dan verneem ik het wel.
Iemand moet je zo zo overdonderen en mee laten slepen in een gebeurtenis, dat je geen tijd hebt om na te denken.
Je zou eigenlijk eens iets mee moeten maken, wat je diep in je ziel raakt. Dat is dus iets heel anders dan een fout feestje waar gedanst wordt. Dan kom je echt wel in beweging.
De vraag is misschien niet wat er nodig is om U wel uit uw dak te laten gaan, maar waarom of waardoor U normaal gesproken wordt tegengehouden om dat niet te doen.
@ijsbrand: Geloof het of niet, maar die stap heb ik al genomen. In mijn hoofd heb ik dan ook absoluut geen remmingen. Ik durf echt alles te denken. De tweede stap in Uw cursus laat zich raden, namelijk om een dergelijk verhaal alhier te plaatsen. Heel vreemd, maar dát lukt me dus niet.
@KatYo: Zoals in een stormachtige verliefdheid, bijvoorbeeld. Ja, dat ken ik, en ja, dat werkt. Maar dan doe je het dus inderdaad niet alleen. Je maakt elkaar gek. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat ieder mens een ander nodig heeft om ten volle te kunnen genieten. No man is an island, indeed.
@henk: Ook zoiets komt natuurlijk in allereerste instantie van buitenaf, en niet van binnenuit. Overigens is het zeker niet zo dat mij niets raakt. Wel verbijt ik wel eens tranen in gezelschap, die ik in mijn eentje gewoon zou laten stromen.
@Puck: Ja. Weet je wat het is? Vaak komt datgene wat een ander ‘uit je dak gaan’ noemt op mij belachelijk over. Heel onecht. En dan kan ik er onmogelijk aan meedoen.
“Ik raak er steeds meer van overtuigd dat ieder mens een ander nodig heeft om ten volle te kunnen genieten.”
LOL.
Waarmee ik het ongelijk van de misantropen onder ons maar wil benadrukken.
Och mijn waarde over dat ongelijk of gelijk kunnen we het ander maal nog eens hebben.
Wel wil de mens met name ‘alleen’ nog wel eens onbekommerd, zonder verdere overwegingen vrij bewegen en handelen.
En waarom is het dat U in Uw hoofd absoluut geen remmingen heeft, zoals U ijsbrand biecht en U aan de andere kant schrijft dat U zich niet kunt laten gaan omdat alles aangestuurd wordt uit datzelfde hoofd?
Vindt U daar het antwoord in de aanwezigheid van andere mensen, meningen en oordelen?
Of juist Uw eigen mening en oordeel die U zich vormt bij het aanschouwen van het ‘uit hun dak’ gaan van andere mensen?
Uw handelen mocht gemaakt en belachelijk overkomen op een ander, voor Uzelf maakt het niet uit, U heeft in Uw hoofd immers geen remmingen.
Deze vragen zijn wel degelijk relevant want het is bepalend voor Uw eindconclusie immers.
Wat kunnen wij doen wat U niet reeds gedaan heeft en tegelijk ons, vermoedelijk geheel onterecht, toegedacht heeft?
Eigenlijk vraagt U ons ‘niet’ te doen wat U zelf doet, me dunkt.
Het is dan ook geen kwestie van wat wij moeten doen maar volgens mij eerder een kwestie van wat wij, maar in eerste instantie met name U, vooral ‘niet’ moet(en) doen.
@Actiereactie: U dwingt mij tot wat meer helderheid, omdat er nu een aantal zaken ernstig door elkaar dreigen te gaan lopen.
Om te beginnen is er natuurlijk een verschil tussen denken en doen. Op beide niveau’s kan iemand geremd zijn. De dogmaticus begrenst zijn denken, en ieder normaal mens begrenst zijn doen. Ik wil mijn denken niet aan banden leggen, en daarom meen ik met recht te kunnen zeggen dat ik binnenshoofds verre van geremd ben.
Wat mijn handelen betreft, dat is een iets ander verhaal. Het lijkt me inderdaad logisch dat dat alles te maken heeft met de aanwezigheid van anderen, met ‘U’. Enerzijds is daar een zeker fatsoen en respect. Anderzijds ben ik misschien minder dan een ander geneigd me zomaar ’te laten kennen’.
Hierbij wil ik gelijk een belangrijke kanttekening maken. Is er namelijk sprake van enig vertrouwen, dan wil ik mij juist volledig laten kennen. Ook een ander wil ik kennen. De dialoog die in zo’n geval op gang kan komen beschouw ik als uiterst waardevol, en als iets waar je in je eentje slechts van dromen kunt.
Vandaar mijn wat mokkige sneer naar die arme misantroop.
Wat echter als een paal boven water staat is dat het ‘helemaal uit je dak gaan’, bij wijze van spreken met hoempapa en polonaise, totaal niet aan mij besteed is. In mijn ogen heeft dit laatste dan ook weinig van doen met jezelf laten gaan.
Maar ik kan het natuurlijk mis hebben.
(Wat een stom kutstukje eigenlijk, ik raak er helemaal van in de war. Natuurlijk kan ik me wél laten gaan, alleen niet in de zin van de negatieve connotatie die deze uitdrukking voor mij nu eenmaal heeft.)
Wat ik me opeens – bij tweede, of zelfs derde lezing van dit stukje en zijn reacties – afvraag is, hoe moeten wij U laten gaan, als wij enkel Uw weblog lezen. Anders, hoe zou iemand zich kunnen laten gaan op een weblog? En, hou zouden wij dan weten dat de schrijver, U in dit geval, zich helemaal laat gaan?
(Mezelf helemaal laten gaan, los van de negatieve connotatie (i.e. de polonaise, etcetera), behelst openhartigheid, aanhankelijkheid en het uitspreken van idealen.)
Kijk U bent er al :-)
@Actiereactie: En daar had ik U voor nodig :-)
@jnnk: Ik denk dat Uw en mijn visie van ‘je laten gaan’ niet zoveel van elkaar verschillen. Zoals ik al zei is daar voor mij in de eerste plaats een zeker vertrouwen voor nodig. Maar daarnaast verwacht ik ook respons van de ander. Wanneer iemand openhartig is dan ben ik dat ook, en andersom. Het zal vrijwel nooit van één kant komen.
Neem nou deze reactie van U. Ik lees daar een oprechte vraag in, en daarnaast bent U ook nog eens zo eerlijk om zelf te zeggen wat ‘je laten gaan’ voor U betekent. Ik kan daar vervolgens niet niet op reageren.
De interactie is essentieel, zowel op een weblog als daarbuiten. Natuurlijk zit er wel een addertje onder het gras, want iemand moet wel de eerste zijn. Anders dan op dit log, waar het niet anders kan (anders gebeurt er zo weinig), ben ik elders niet altijd de eerste. Een klein duwtje in de rug helpt dan wel eens.
Of ik mij werkelijk volledig laat gaan zult U via een weblog nooit weten. Ik kan U alleen zeggen dat U mij zo ver kunt laten gaan als U zelf wilt.
Als dat geen liefdesverklaring is dan weet ik het niet meer :-)
‘Het is uiteindelijk dan ook niet de vraag wat ik moet doen, maar eerder wat U moet doen om mij eens helemaal te laten gaan.’
Doe eens een voorstel of geef op zijn minst eens een suggestie, mIKe !
Simpel: u moet gewoon eens ee dagje met ondergetekende optrekken. Alcohol zal niet nodig zijn.
Kijk nou, zo ongeremd enthousiast dat wij te snel gaan tiepen en fouten gaan maken. Inhibition does have its side effects.
hmm, miss cleopatra, is uw stelling dat victoriaanse preutse moraal (public inhibition) via een vorm van serendipiteit leidt tot betere minnaars ?
Now there’s a subject…!
Wat een opmerkelijke vraag. U herleidt dit onderwerp opeens naar seks(ualiteit). Daar ging het hier helemaal niet over.
Wij worden weer eens niet begrepen, dat is wel duidelijk.
@ miss cleopatra :
Inderdaad, daar ging de (oorspronkelijke) vraag niet (helemaal) over.
Sta mij toe mij enigzins te verduidelijken, welke gedachtenmeanders mij tot de reactie hierboven bracht…
Bij uw ‘Inhibition does have its side effects” meende ik te begrijpen dat u, mits ‘geremder’ typen geen (luttel) foutje zou getypt hebben. Foutloos, beter dus. Dat dan nog even bij een ander domein waar het al of niet geremd zijn toch een niet onbelangrijke rol speelt gevoegd bracht mij tot het (exemplarisch en kolderesk bedoelde) vraagje.
Ach, ’t is de uitleg niet waard, maar men wordt niet graag niet begrepen, ook ondergetekende niet…
Dat het al of niet geremd zijn wel iets kan te maken hebben met seksualiteit, lijkt me toch wel voor de hand te liggen (cf o.a. de allereerste reactie op deze log). Alleszins in combinatie met in deze discussie ingebrachte begrippen als interactie en (a fortiori) vertrouwen… In mijn visie is het alleszins een gebeuren waar denken en doen misschien wel het dichtst bij elkaar komen, en een mens (als het goed is) zichzelf heel erg “laat kennen”.
Hmm, is er nog een kans dat ik begrepen wordt ?
“Bij uw ‘Inhibition does have its side effects” meende ik te begrijpen dat u, mits ‘geremder’ typen geen (luttel) foutje zou getypt hebben. Foutloos, beter dus. Dat dan nog even bij een ander domein waar het al of niet geremd zijn toch een niet onbelangrijke rol speelt gevoegd bracht mij tot het (exemplarisch en kolderesk bedoelde) vraagje.”
Dat kolderesk neemt u maar voor eigen rekening, want dat kan ik er niet in ontdekken. Verder is de associatie tussen typen – fouten maken – seks mij nog steeds volledig onduidelijk.
Tevens impliceert u dat ongeremdheid welhaast automatisch leidt tot seksuele ongeremdheid. Ik kan u verzekeren dat een persoon die niet geremd is, uitermate selectief – sterker: bijzonder kieskeurig – kan zijn op het vlak van seksualiteit.
Ik begrijp uw associatie, maar uw vraag is beledigend en bovendien ook nog eens niet ter zake doende. Ik voel me dan ook niet in het minst geroepen om deze te beantwoorden.
p.s. Met die omgekeerde redenatie wist u ook al niet te bekoren.
Hier geraak ik niet meer uit, dat is duidelijk. Niettemin waren/zijn mijn woorden nooit slecht, laat staan beledigend bedoeld.
Ik bied dan ook excuses aan voor enig veroorzaakt misverstand.
ps : omdat ik het hierboven duidelijk al verprutst heb, doe ik geen poging meer om op de inhoud van mijn gebrabbel in te gaan. Eén ding komt mij te na om aan voorbij te gaan : ongeremdheid impliceert in mijn visie geenzins sexuele ongeremdheid. Maar dat terzijde.
Het is u al vergeven. Een misverstand is inderdaad zo geschied. Vraag blijft: heeft onze gewaardeerde Mike zich al laten gaan, zoals hij wenste?
Dank.
Misschien is genoemde Mike bezig met zich te laten gaan, gezien zijn afwezigheid in eigen huis…