Voor de spiegel sprak hij zichzelf iedere morgen toe: “Vandaag gaan we het eens helemaal anders doen!” Altijd hetzelfde verhaal. De echte verandering kwam pas toen hij dit voornemen een keer vergat. En niet alleen dat. Ook de rest van het ochtendritueel sloeg hij over. Hij versliep zich, en liep de hele dag achter de feiten aan. Maar uitgeslapen was hij. Dat zou hij vaker moeten doen, dacht hij toen.

Sindsdien zette hij z’n wekker niet meer, en kwam steevast te laat op de plek waar hij wezen moest. Altijd hetzelfde verhaal. De enige persoon die hier een eind aan kon maken deed dit ook, en ontsloeg hem. En daar stond hij dan, vrij als nooit tevoren, maar met geen flauw idee.

Op de eerste dag van de rest van z’n leven, zoals dat heet, besloot hij extra vroeg op te staan. Sprakeloos keek hij in de spiegel. Het leek hem niet nodig om uit te spreken wat reeds het geval was. Toch wilde hij graag bevestigd zien dat alles ook echt anders was, en daarom besloot hij om precies hetzelfde te doen als voorheen.

Om half acht stapte hij in de bus, nam plaats en reed achterstevoren naar z’n voormalige werkplek. Hij keek in veertig ogen van half zoveel forenzen. Daar waar hij de ontreddering hoopte te zien die hij zelf dacht kwijt te zijn zag hij niets. Of beter gezegd, het tegenovergestelde. Men praatte. Men lachte. Als al deze vrolijkheid gespeeld was, dan wel heel erg goed.

Toen de bus zijn weg vervolgde, na iedere loonslaaf te hebben uitgebraakt, kwam het besef als een steen in zijn maag. Net als de wereldreiziger die tevergeefs probeert zichzelf te vinden, begreep hij ineens dat niet hij veranderd was, maar slechts de omstandigheden. En daar moest hij nou mee zien te leven.