Het beeld is dat van een gedrapeerde lap stof. Ongeveer zoals de barokke meesters van de Hollandse en Vlaamse school het een eeuw of wat geleden plachten te schilderen. De stelling is dat de stof als zodanig alleen herkenbaar is door de erin aanwezige plooien. Is het materiaal namelijk volkomen glad getrokken, dan ziet men niet veel meer dan een monochroom vlak. En dat kan weer van alles zijn. Het wezen van de stof zit ‘m dus als het ware in die plooien, of eigenlijk in dat wat men niet ziet, in de schaduw, het duistere.

Een man als Pieter Paul Rubens wist deze kern te raken. En zelf hulde hij zich ook wel eens in plooien, zoals bijgaande afbeelding laat zien.

Wie, niet geheel ten onrechte, schampert om deze kolder, bedenke dat een aantal mensen, die zich denkers durven noemen, zich hiermee bezig heeft gehouden. Natuurlijk dient voornoemd beeld als metafoor gezien te worden, en in die zin vindt men het ogenschijnlijk ook elders terug. Is het immers niet zo dat een deels bedekt lichaam veel aantrekkelijker is dan frontaal naakt? Zit het wezen van de aantrekkelijkheid dus niet evenzeer in het ongekende?

Tja. Op een dergelijke manier kan men ook spreken over het wezen van de Waarheid, of van de Schoonheid. Of over dat van om het even wie. Mijn wezen, bijvoorbeeld.

Ik hang van plooien aan elkaar. Zeg zelden direkt waar het op staat. Stelt U zich eens voor dat ik mijzelf per ongeluk in een depressie heb gestort, dan zal ik U dit niet zomaar vertellen, maar het op z’n minst omkleden met een vaag verhaaltje. Over plooien. Welnu, dàt moet nu maar eens afgelopen zijn. Licht werpend op dat wat donker is kan ik heel kort zijn. Ik zie het duister in.