Het stormt. Met huilende wind striemt het water op het dek. Alles kraakt op dit zinkend schip, dat door een halve oceaan van de wal gescheiden is. Witte knokkels omklemmen de reling. De stuurman staat alleen. In opperste vertwijfeling roept hij om hulp maar zijn woorden lopen, klats klots, de spuigaten uit.
“Doe eens iets grappigs”, hadden ze hem gezegd. Het deed zijn hoofd tollen, zijn stem stokken, zijn ogen draaien, en hem eens te meer beseffen dat hij geen geinponem is.
_mikzlog
Doet u mij in het geval van een kolkende storm maar een ernstig stuurman. Met de clowns lachen we dan wel wanneer de wind geluwd is.
“Doe eens iets grappigs”, hadden ze hem gezegd.
“Iets grappigs, iets grappigs…” had hij nog de storm in gemompeld.
De vraag een zinkend schip al dan niet te verlaten, scheen hem in zijn soort al grappig genoeg. Maar waarschijnlijk, zo dacht hij, stond hij ook daar alleen in.
Bevangen door wanhoop stak de stuurman zijn hand in zijn jaszak en haalde er een petje uit. Hij gooide zijn stuurmanspet overboord en verving hem door dit infantiele exemplaar.
Toen hij zijn jas opendeed werd een T-shirt zichtbaar met een opdruk van Mickey Mouse. De schreeuw van het rondtollende propellertje bovenop de pet doorsneed de klaagzang van de wind. Een glimlach onstond stijfjes op zijn vermoeide gezicht.
Het schip ging voort over het brakke water. Door de storm die niet wilde gaan liggen. Gezocht werd naar de monding van de Seine. Een tocht over de rivier richting Disney Land.