Een straat vol fiets, een stad vol mens, en hij die erop neerkijkt vanaf zijn balkon, anoniemer dan ooit. Het lijken wel bouwsteentjes, al die kwebbelende figuurtjes op afstand, denkt hij in een van vervreemding vervuld moment, bouwsteentjes waarmee ik mijn leven vorm kan geven, precies zoals het mij schikt. Maar zo gemakkelijk is het niet om een nieuw bestaan op te bouwen.

De bouwsteentjes zijn weerbarstig, hem wezensvreemd, en ook de stad zelf is de zijne niet. Toch voelt hij zich niet ongelukkig, meestal niet. Teruggeworpen op zichzelf heeft hij de tijd om te denken. Hij kan precies doen wat hij wil. Het zal allicht niet vanzelf gaan eer ik mijn draai gevonden heb, houdt hij zich voor, maar uiteindelijk kom ik er wel.

Dat hij er komt is zeker, sterker nog, hij is er al. Een mens is immers geen feniks die uit zijn as herrijzen kan. Geen vernieuwing, maar verandering hooguit. En dat kan niet zonder oude bouwsteentjes, niet zonder eigen huid en haar. Het is de illusie van de ongekende mogelijkheden, die hem verleidelijk omhelst. Maar het is niet erg, dromen mag.

Van balkon loopt hij naar keuken, schenkt een glas wijn in en begint met koken. Kruidige geuren vullen alras het vertrek, en het plezier dat hij in het bereiden schept, schept hij ook door de maaltijd. Meer dan een snufje. Met gevuld bord nestelt hij zich op het balkon, en kijkt opnieuw naar de mensen. Ongekend. Diep tevreden.