Op het eerste gezicht is het vrij opmerkelijk dat menig droom van symboliek doortrokken is. Ervan uitgaande dat U des nachts de emoties van de dag verwerkt kan men zich afvragen waarom U ze eerst in metaforen giet. Wellicht is juist dit vertalen de aangewezen methode om een en ander geestelijk te verhapstukken, maar zo dat het geval is heeft het weinig zin om Uw allegorisch breiwerkje de volgende ochtend weer te ontrafelen.

De metafoor is mogelijk de ideale uitdrukkingsvorm van het gevoel. In het verlengde hiervan zou men kunnen stellen dat bijvoorbeeld poëzie, over het algemeen ook niet wars van beeldspraak, nimmer interpretatie behoeft, omdat de woordpracht daarmee onvermijdelijk een dimensie ontnomen wordt. Soortgelijks geldt natuurlijk evenzeer voor muziek of beeldende kunst.

Van de overbodigheid van de recensent zult U misschien niet wakker liggen, maar dat ook de psycholoog zijn bestaansrecht heeft te verdedigen geeft toch te denken.

  1. Jeroen zegt op 10 februari 2007:

    Klinkt aardig, maar helaas: recenseren is niet een ander woord voor interpreteren en een psycholoog is niet een uitlegger van dromen.

  2. karin zegt op 11 februari 2007:

    Misschien is zelfs in dromen de waarheid te hard?

  3. mIKe zegt op 12 februari 2007:

    @Jeroen: U heeft, natuurlijk, gelijk. Laat ik, voor de grap, eens ingaan op de wordingsgeschiedenis van dit stukje. Aanleiding was de volgende vraag: “Can literature ’tell the truth’ better than other Arts or Areas of Knowledge?”

    Deze kwestie deed mij niet zozeer naar een antwoord zoeken als wel denken aan in mijn ogen verwante materie, namelijk het feit dat wij vaak symbolisch dromen. Als we veronderstellen dat metaforen ‘de waarheid’ beter vertellen dan dat droge feiten dat kunnen verklaart dat in zekere zin waarom wij dromen zoals we dromen.

    Een psycholoog is uiteraard geen uitlegger van dromen, maar me dunkt dat hij wel degelijk interpreteert. De parallel met bovengenoemde vraag trekkend kan men zich afvragen of door dit duiden ‘de waarheid’ boven tafel komt, of dat hij veeleer een beeld (van de patiënt) ontwikkelt waarmee tenminste te werken valt.

    Soortgelijks kan men ook van de recensent beweren. Nu zou men eenvoudigweg kunnen stellen dat ‘de waarheid’ niet bestaat, maar als dat zo is dan heeft interpreteren (of beoordelen) sowieso weinig zin. Dit soort achterliggende gedachten boeien mij mateloos, maar zo U mijn stukje alleen al ‘aardig’ vindt klinken ben ik eigenlijk méér dan tevreden :-)

  4. Jeroen zegt op 15 februari 2007:

    Prima stukje hoor, mIKe!! ;-)

    Leuk om te lezen over de wordingsgeschiedenis, al is het maar voor de grap.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *