Rond een uur of acht schenkt de heer des huizes het aperitief in, en zo tegen half twaalf ontkurkt hij de vierde fles wijn. Of de vijfde, dat weet ik niet meer. In de tussentijd serveert madame successievelijk een met koude rijst en groente gevulde grapefruit, vers gebakken brood, boontjes van het land, varkensrollade, een rijk gevulde kaasplank en frambozentaart. Dineren aan een table d’hôte is een feest dat ik tijdens mijn verblijf in Frankrijk meermaals heb gevierd. De telkens wisselende disgenoten – nu eens zes, dan weer tien of zelfs meer – spreken vloeiend Babylonisch, en lachen dat het een lieve lust is.

In werkelijkheid is het oorlog.

Zo overkwam het mij op een van deze bacchanalen dat er schuin tegenover mij een Française zat van nog geen vijfentwintig lentes. De onschuld die van haar gezicht te scheppen viel contrasteerde scherp met het venijn van de vraag die ze me onverhoeds stelde. Of ik het ermee eens was dat Vincent van Gogh eigenlijk een Fransman was. Pardon? De heftigheid van mijn ontkenning wekte grote hilariteit aan de overzijde van de tafel. En die vrolijkheid beving alras de rest van het gezelschap. “Tja, zonder Frankrijk geen Zonnebloemen“, werd mij verteld.

U begrijpt dat ik het hierbij niet kon laten zitten. Koortsachtig zocht ik naar een manier om het gat dat die vermaledijde fransozen in onze canon hadden geslagen te dichten. En ik vond iets! “Descartes is meer Nederlander dan Van Gogh Fransman”, repliceerde ik. Immers, ruim twintig jaar woonde deze wijsgeer ‘bij ons’. Sterker nog, vrijwel al zijn werk schreef hij in de lage landen bij de zee. Cogito ergo sum is zo Hollands als drop. Hahá!

Nou, toen was het dus wel gedaan met het feest. Slechts het incidentele getik van desertvorkjes tegen taartbordjes doorbrak de ijzige stilte die na mijn uitbarsting was blijven hangen. Ze hadden verloren, die vrolijke Fransen, en ze wisten het. Ik stond op, ging naar mijn slaapkamer, en bedreef de liefde in het Duits.