Welgeteld is Kruiper pas 36, maar soms voelt hij zich 82. Gelukkiger kan een mens, volgens hem, niet zijn. De grijsaard zucht: “Als ik toen wist wat ik nu weet, wat had ik het dan gemakkelijk gehad!” Kruiper lacht, want hij weet. Zijn ogen zijn die van een ouderling.
Johann Sebastian Bach toont ons, in een van zijn cantaten, de figuur Simeon. De compositie is een teerhartig portret van een man die zich op zijn dood verheugt nadat en omdat hij Jezus heeft gezien. Deze goddelijke muziek behoort tot het mooiste wat Kruiper ooit hoorde.
Hoe oud Simeon was is niet bekend. Misschien, denkt Kruiper, was hij wel 36. Waar het om gaat is dat Simeon de innerlijke vrede vond die ook Kruiper niet vreemd is. En dat besef ontroert hem, tot tranens toe. Hij heeft Jezus dan wel niet gezien, maar hij heeft Bach gehoord. Er hat genug.
_mikzlog
Klinkt eerder alsof Kruiper er juist geen genoeg van kan krijgen!
Wie niet genoeg van iets krijgt is niet gelukkig, heer O. Kruiper is dat juist wel. Hij jaagt het geluk niet na, maar leeft in het nu en is daar gelukkig mee, vandaar die innerlijke vrede.
Hoe paradoxaal het ook moge klinken: juist omdat hij die vrede gevonden heeft vindt hij het niet erg om te sterven. Ziedaar mijn persoonlijke interpretatie van het nunc dimittis.
Deksels nog an toe ik geneer me haast dood! Da’s nou al de twééde keer dit jaar dat u mij ter duiding van uw stukken moet bijpraten!
Ik begrijp kennelijk ook helemaal níks!
Dank dank dank wederom, voor de onvermoeibaarheid waarmede u mij aan het handje blijft nemen. De vasthoudendheid waarmee u mijn algemene kennis en tekstinzicht tot een (enigszins) acceptabel peil tracht op te vijzelen is waarlijk hartverwarmend!
Op mijn beurt beloof ik u een vlijtiger leerling te zullen worden. U mag daar vast van op aan, mijn Waarde!
(PS Toch nog even één ding: who the fuck is Johann Sebastian Bach nou weer?)
Nee, mijn waarde, dat ziet U verkeerd! Het is eerder dat ik aan mijn eigen vertelkunst twijfel, vandaar de extra toelichting. Het is namelijk bepaald geen gemakkelijke kost: het gros der mensen streeft vergeefs naar geluk.
Echt, U bent mijn favoriete discipel :-)
Voorzover U het overigens nog niet uit de tekst wist te peuren: BWV 82. Doe daar Uw voordeel mee! En ach, Bach. Dat leg ik U nog wel eens uit.
hmmm, ooit gelezen : “geluk is het verlangen naar herhaling”. En daar had ik niet (veel) van terug…
@bjorn: Prachtig, mijn waarde! Niet zozeer het citaat als wel Uw reactie, want die is niet onopgemerkt gebleven. Afgelopen vrijdag ging ik uit eten, en nog tijdens de eerste gang van het zogenaamde ‘verassingsmenu’ – gegrilde courgette met pesto en schijfjes tomaat – wierp ik de door U te berde gebrachte zinsnede op tafel, waarbij ik mijzelf hardop afvroeg in hoeverre ik het ermee eens was. Mijn disgenote en ik stortten ons daarop in een geanimeerd gesprek.
Omdat ik de context van de uitspraak niet ken moest ik natuurlijk eerst bedenken wat ermee bedoeld zou kunnen zijn, en dat deed ik als volgt. Geluk zal nooit gelijk zijn aan een niet in te lossen verlangen – eeuwig smachten is een kwelling, terwijl ik toch echt geloof dat er zoiets als geluk bestáát -, en daarom openbaart de herhaling zich hier als een substantieel onderdeel van het leven. Wie ernaar verlangt dat de ene dag inwisselbaar is voor de andere is gelukkig, omdat dat ook werkelijk zo is. Althans, volgens Uw stelling.
Ik ben het daar niet mee eens. Volgens mij is de ene dag namelijk helemaal de andere niet, zeker niet op detailniveau. De courgette met pesto, die ik nog nooit op deze wijze had geproefd, bracht mij een gelukservaring. Juist in iets nieuws – zoals een origineel gerecht, of desnoods een prikkelende gedachte – vind ik het geluk, en ik verlang daar zeker niet vergeefs naar. Welbeschouwd is ieder moment nieuw, en dat maakt het leven voor mij tot een feestje.
Voor een alternatieve interpretatie van het door U opgevoerde citaat hou ik me uiteraard aanbevolen :-)
Ach, voor wat de bedenker van het citaat bedoeld heeft moeten we bij ons aller Milan Kundera zijn, maar laat dat vooral het punt niet zijn.
Ik volg uw bedenkingen wel: toen ik het citaat overschreef in een daarvoor bestemd schriftje, kribbelde ik erbij: “is dat saai ?”
Zoals ik met het citaat omging/omga zou ik het ding eerder moeten omdraaien: “het verlangen naar herhaling is geluk”, of nog beter, “het verlangen naar herhaling is een (duidelijke) indicator voor (een moment van) geluk”.
De ene hap courgette met pesto deed u vermoedelijk naar een volgende verlangen. Ik kan in een museum minutenlang naar een schilderij blijven kijken. Mijn cd-speler staat geregeld op repeat. Voor mij zijn dat momenten van geluk. En dan wil ik die graag langer laten duren, of nog eens beleven. Al is de kans reëel, dat wil ik grif toegeven, dat de tweede keer de courgette met pesto niet meer even lekker smaakt, omdat het nieuwe, en dus het unieke, ervan af is.
Misschien is geluk wel het verlangen naar herhaling van telkens iets nieuws ; waarmee het probleem van de saaiheid ook alweer opgelost is, al komt er mogelijk een ander voor in de plaats: het gebrek aan rust…
In ieder geval voel ik mij zeer vereerd de (indirecte) aanleiding te zijn geweest tot een geanimeerd tafelgesprek !
@bjorn: U moest eens weten waar U allemaal aanleiding toe bent. Zo kan ik me nog levendig de oesters op de Kouter voor de geest halen, die ik op Uw aanraden, en in gezelschap van dezelfde disgenote, naar binnen liet glijden.
Daarnaast toont U zichzelf in Uw reacties een aimabel gesprekspartner, die zich uitgenodigd mag weten aan te schuiven mocht hij ooit hier te lande zijn. Voor U trek ik graag een flesje wijn open :-)
U doet me bijna blozen !
Met dank voor de uitnodiging trouwens. Niet langer dan vorige week zondag was ik nog daar te lande, in Den Haag om precies te zijn, op de eerste dag van een overzichttentoonstelling van Lucian Freud in het Stedelijk, die we voor geen goud ter wereld wilden missen. Ook daar weer waren geluksmomenten legio, en keken we uit naar de volgende zaal, voor alweer minstens één meesterwerk.
Beschouw uzelf trouwens eveneens als uitgenodigd als u nog eens alhier mocht vertoeven, in Brugge of Brussel, u kiest maar…