Naast de geesten van voorbije generaties waart er nu ook draadloos internet door de kamers van mijn nieuwe oude huis. U bent dus voelbaar, beste lezer, maar U niet alleen. Kleine, schonkige kereltjes uit lang vervlogen tijden zitten naast mij aan tafel of rennen joelend in ’t rond. Ik word uitgedaagd. Ze willen zien uit welk hout ik gesneden ben. Ik wil wel meedoen in hun spel maar ben nog veel te levend om door een muur te gaan.

Dit huis weet van geen wijken. Het staat er al eeuwen. Ik schaar mij in een lange rij van bewoners, en dat verleden spreekt. Zo eindigt de deuropening naar mijn inmiddels beroemde zolderkamertje op ooghoogte. Vorige week liep ik zo hard tegen een balk dat ik gestrekt ging en bijna nooit meer opstond. Daar lag ik dan, omringd door schaterende muren. Als er iets veranderd is in de loop der tijd dan wel de gemiddelde lengte van een mens.

Ik woon er, maar ik ben er nog niet. Zelfs na de herculesarbeid van de afgelopen weken wacht er nog heel veel werk. Het deert me niet. En hoe kan dat ook, als ik bij thuiskomst verwelkomd word door mannetjes van vroeger en een vrouwtje van nu?