Het liefdesspel kent geen regels. Hij die volgens het boekje mint, bedrijft de liefde niet. Een gevoelsmens als U hoef ik dat natuurlijk niet te vertellen, maar U is ouderwets, nietwaar? De moderne mens evenwel, hij denkt te veel en praat te weinig. Hoe anders valt al die zelfhulp te verklaren?

Wie twijfelt aan de ware liefde moet zich afvragen of het hem goed zou doen indien ze bestaat. Is dat het geval, dan gelove men erin.

Al enige dagen worstel ik met deze redenering. Vervang ‘de ware liefde’ voor ‘God’, en menigeen zal de stelling minder snel beamen. Waarheid weegt immers zwaarder dan geluk. Is dat terecht? Welnu, als de zegeningen des hemels zich in de vorm van appelwangetjes openbaren, dan is mijn antwoord neen, Mijnheer!

  1. Sas zegt op 2 december 2008:

    U heeft het interview met Heer Bijzinnen gezien…?

  2. Sas zegt op 2 december 2008:

    En verder: dit riekt danig naar het inmiddels meermalen gefalsificeerde ontologisch godsbewijs van Anselmus, die evenzeer poogde zijn geloof verstandelijk te onderbouwen. De door hem gemaakte overgang van denken naar zijn is echter alleen nog voor de platonisten onder ons geoorloofd. Voor de rest van ons geldt: dat iets in Uw gedachten bestaat, betekent nog niet dat het buiten Uw gedachten een ontologische status heeft.

  3. Actiereactie zegt op 3 december 2008:

    Boekje? Heeft U daarvan toevallig ook een ISBN-nummertje voor ondergetekende?

  4. mIKe zegt op 3 december 2008:

    @Sas: Ik beken.

    @Sas: Anders dan U veronderstelt was het niet zozeer mijn bedoeling om het bestaan van liefde (of God) aan te tonen als wel om het geloof erin te rechtvaardigen. Of ik hier een logische fout maak weet ik niet (vandaar ook mijn worstel). Het zit zo:

    De vraag of de ware liefde werkelijk bestaat hoef je niet meer te beantwoorden als duidelijk is dat slechts de aanname dat ze bestaat je tot voordeel strekt. Het idee alleen al kan je wereldbeeld doen kantelen. Wat nu als dit wereldbeeld heel veel mooier is dan de ‘werkelijkheid’? Is dat dan dus geen afdoende reden om erin te geloven?

    U kunt hier (met recht) tegenin brengen dat geloof in dat geval neerkomt op de weigering om de wereld te doordenken, om ’te stoppen met denken’. Mijn respons zou dan zijn dat het minnespel van eenzelfde mechanisme gebruikmaakt: hij of zij die tijdens het liefdesbedrijf niet kan ‘stoppen met denken’ is in mijn ogen te beklagen.

    De afgelopen dagen vroeg ik mij af waar ik een soortgelijke redenering eerder heb gezien. Zojuist ontdekte ik dat ik er zelf twee jaar geleden alhier reeds over schreef.

    @Actiereactie: Niet om de heer Bijzinnen af te kammen, maar hij had het in zijn interview over bepaalde ‘spelregels’ in bed. Zie mijn eerste zin voor een reactie daarop. Wellicht heeft hij een ISBN-nummertje?

  5. Sas zegt op 3 december 2008:

    @mIKe: “De vraag of de ware liefde werkelijk bestaat hoef je niet meer te beantwoorden als duidelijk is dat slechts de aanname dat ze bestaat je tot voordeel strekt.”

    Ik kon het bestaan van de ware liefde pas aannemen toen ik haar tegenkwam.

  6. mIKe zegt op 3 december 2008:

    @Sas: Prachtig! :-)

    En zo kun je God pas tegenkomen als je Zijn bestaan aanneemt, om William James nog maar eens te parafraseren. Toch meen ik echt dat Uw geloof in de ware liefde bijdraagt aan haar bestaan, een geloof dat U zonder twijfel deelt met degeen die U liefheeft. U gelooft in elkaar.

  7. Sas zegt op 3 december 2008:

    @mIKe: Nou, dan ben ik blij dat de liefde minder veeleisend bleek dan Uw God. Haar kon ik tegenkomen zonder noodzakelijk voorafgaande aannames over haar bestaan.

  8. Wil zegt op 4 december 2008:

    > Waarheid weegt immers zwaarder dan geluk.

    Welk geluk brengt de waarheid?

  9. Gezellig zegt op 5 december 2008:

    @mIKe: U wilt niet weten hoeveel dagen ik over deze kwesties heb geworsteld… fascinerende materie.

    @Sas: “Ik kon het bestaan van de ware liefde pas aannemen toen ik haar tegenkwam.” / “Haar kon ik tegenkomen zonder noodzakelijk voorafgaande aannames over haar bestaan.”

    Ik neem aan dat je bedoelt, dat je haar tegenkwam en vervolgens de werkelijkheid van de ware liefde aannam? Of bedoel je dat je die ware liefde zelf tegenkwam, en toen aannam dat deze bestond?

    Inderdaad is het in geval 1) duidelijk dat zij een stuk eenvoudiger waarneembaar is dan God. In geval 2) betwijfel ik het… En in geval 2) wordt na zo’n ontmoeting de vraag naar het ‘bestaan’ van de ware liefde een volkomen academische kwestie.

    Wat betreft het denken: bij liefhebben (en zeker bij het liefdesbedrijf) stop je, denk ik, inderdaad tot op zekere hoogte met denken. De relatie zelf, hoop ik, ga je echter wel aan met je volle verstand. En dan maakt liefde niet blind. Integendeel.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *