Eén klein rukje aan het stuur is genoeg om het tegemoetkomend verkeer met een relatieve snelheid van 160 kilometer per uur te raken. En dan houdt hij zich nog netjes aan de regels. De gedachte windt hem op en maakt hem bang tegelijk, omdat ze zo levensecht is. “Is dit nu waanzin?”, vraagt Kruiper zich af. Bij iedere auto die hem nadert proeft hij het magische moment, waarop hij de tijd stil kan zetten. De tijd kan doden. Dat moment verdwijnt met rode lichten in zijn achteruitkijkspiegel. Keer op keer.

Doodsangst heeft hij niet, soms verlangt hij zelfs naar de grote stilte, maar toch houdt iets hem tegen. Het rukje naar links blijft uit, in tegenstelling tot de mogelijkheid. En de opwinding. Zou het juist de opwinding zijn die hem doet voortgaan? Is die opwinding verslavend? Is het leven verslavend? Kruiper schudt zijn hoofd. “Onzin”, zegt hij hardop, en hij grinnikt om het beeld van de dood als afkickcentrum. Hij zal het leven niet missen.

Iets houdt hem tegen, en dat iets is niets anders dan de drang tot zelfbehoud, onaanwijsbaar aanwezig. Hij voelt het in zijn vezels, en hij rilt ervan. Niet hij maar die drang zorgt ervoor dat hij rechts blijft rijden! De koplampen van de auto’s die hem naderen werpen een verrassend licht op de zaak: vrijdenker Kruiper is helemaal niet vrij. Hij zit gevangen in het leven. Dezelfde drang die hem dwingt om rechts te houden is er de oorzaak van dat hij hier überhaupt rijdt, dat hij vanochtend is opgestaan om naar zijn werk te gaan.

Het is zoveel groter dan hij. De wet van behoud van het zelf veroorzaakt files op de snelweg, en zorgt ervoor dat mensen zich op sluipwegen als deze niet te pletter rijden. Dat ze doen wat ze doen. Kruiper drukt het gaspedaal in, sluit zijn ogen en telt tot tien. Hij wil deze waarheid helemaal niet zien. Hij wil vrij zijn. Maar de klap waarop hij wacht komt niet. Op de elfde tel rijdt hij nog steeds op zijn eigen weghelft. Geflitst en al.