Er was ooit een tijd, heel lang geleden, dat er nog geen internet bestond, ook geen telefoon en zelfs geen cassettebandjes. Er was eigenlijk helemaal niks. Als je iemand wilde spreken dan ging je naar hem toe, naar zijn kasteel. Daar ramde je net zolang op de deur tot ie piepend openging, en keek je in het blije gezicht van je beste vriend, ridder Lancelot. “Makker,” zei je dan, “wat fijn om U te zien! Laten we drinken en praten.” Ridder Lancelot nam je daarop mee naar zijn studeervertrek, warm reeds van een knapperend haardvuur, en hij schonk je een beker moutbier vol.

Driftig van geest stak je van wal, en je vertelde ridder Lancelot wat je nou toch weer had bedacht. Ridder Lancelot luisterde aandachtig naar je verhaal, knikte af en toe, en schudde dan weer het hoofd. “Zou het werkelijk?”, mompelde hij. Nadat je uitgepraat was keek je peinzend voor je uit, net als ridder Lancelot deed. Opeens klaarde zijn gezicht, en hij vertelde je simpelweg wat je te doen stond. Dat je daar niet eerder aan had gedacht! De tranen schoten je in de ogen, en van pure vreugde kneep je hem heel even in zijn wang. Ridder Lancelot giechelde dan.

Vervolgens plofte je weer terug in je zetel, en nam je een slok van je moutbier, en nog een. In de hoek van de kamer deed een minstreel een mp3-speler na. Alles pais en vree. Noch ridder Lancelot, noch jijzelf wist wat ie miste.

  1. Sas zegt op 27 augustus 2009:

    Was Lancelot van het CDA?

  2. Oscar zegt op 27 augustus 2009:

    Hear, hear!

    Zalig de man die op de Vriendschap van een kasteelheer kan bogen!

    (zo lijkt mij, althans)

  3. Actiereactie zegt op 28 augustus 2009:

    Nee, dan de moderne ridder die zich nog niet eens over een schijnbaar opgehaalde brug weet te werken en de gracht schuwt.

  4. Van de Pot Gerukt zegt op 28 augustus 2009:

    In het jaar 2594 schrijft iemand ongetwijfeld een soortgelijk logje… over onze tijd.

    Was getekend

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *