Toen ik twaalf was begreep ik niet veel van meisjes van twaalf. Nu ik geen twaalf meer ben eigenlijk ook niet. U, die misschien zelf ooit meisje van twaalf is geweest, moet het mij maar vertellen: wat gaat er toch in die hoofdjes om?

Afgelopen zaterdag stond ik voor het eerst voor een klasje van deze meisjes, in de sporthal, om ze te leren volleyballen. Omdat ik één keer te weinig nee heb gezegd mag ik mij komend seizoen trainer noemen. In mijn ogen hadden ze het slechter kunnen treffen, maar maak dat die meisjes maar eens wijs. Sterker nog, maak ze wat dan ook maar eens wijs: hoe je volleybal speelt, bijvoorbeeld. Leg ik ze iets uit, zijn ze het na een paar minuten al weer vergeten. Wat even goed ging, gaat vanzelf weer fout.

Nou moet U niet denken dat ik er geen lol aan beleef, aan mijn trainerschap, want dat is tot mijn eigen verrassing dus wél het geval. Het is alleen dat ik die meisjes niet begrijp. Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd: misschien begrijp ik die meisjes wel, maar begrijpen zij mij niet. Er zijn immers wel meer mensen die mij niet begrijpen, dus waarom zij wel?

De volgende keer het blokje elementaire natuurkunde en de wetten van Newton maar achterwege laten, en ze zonder rekenmachine laten slaan. Eens kijken of dat helpt.