Op een mooie dag, niet eens zo heel lang geleden, zat ik met mijn beste vriend in het slechtste restaurant van Rome. Uitgeput van zo’n slordige tien uur wandelen door de Eeuwige Stad, en bedwelmd door de geur van verhalen die daar als zwerfafval op iedere straat rondslingeren, waren we toe aan een stevige maaltijd en een goed glas wijn. Het toeval bracht ons op het Piazza di Pasquino, alwaar we een pand betraden dat zich op nummertje 81 bevond. Een jammerlijke vergissing.

Een potige kerel die eruitzag als uitsmijter nam de bestelling op. Soep wilden we, en daarna pasta, en doe eens gek, een hele liter wijn. De ober griste ergens een mandje brood vandaan en wierp dat achteloos op tafel. Een moment later zette hij met een klap een karaf witte wijn voor ons neer, zó licht van kleur dat het net zo goed water had kunnen zijn. Eén slok, en ons vermoeden werd bevestigd. De soep volgde razendsnel, en terwijl we onze eerste hap probeerden weg te slikken, stond Rocky Balboa alwéér naast ons tafeltje, dit keer met twee borden spaghetti in de hand. Toen vervolgens bleek dat de pasta met een vleesmes in stukken gesneden moest worden, zo hard was het, knapte er iets. In mijn hoofd.

Ik stond op, er onderwijl nauwlettend op toeziend dat het houten stoeltje waarop ik zat per ongeluk achteroverviel. Het kletterde op de grond, en alle tafels vielen stil. Ik ging vlak voor de gorilla staan en bleek vijf centimeter groter te zijn. Hij daarentegen was breder dan ik, want opgepompt. Hij had acne van de anabolen. Ik mompelde iets, maar zodanig binnensmonds dat hij het niet verstond.

“Come?”, hinnikte the Italian stallion.

Ik verhief mijn stem, en herhaalde de vraag, nu luid en duidelijk: “I said, does he look like a bitch?”, terwijl ik wees op mijn beste vriend, die inmiddels tamelijk geschrokken keek, of tenminste deed alsof. Iedereen in het restaurant hield de adem in. Het Michelinmannetje keek niet-begrijpend. Heel even leek hij te overwegen om de vraag bevestigend te beantwoorden. “No”, zei hij toen.

“Then why you try to fuck him like a bitch?”

Later die avond, terwijl ik mijn wonden likte, probeerde mijn beste vriend mij wat op te vrolijken. Hij kwam met scenario’s van wat we hadden kunnen doen, wat we hadden moeten doen, het een nog hilarischer dan het ander. Ik grijnslachte, legde nog wat ijs op mijn oog en betreurde de gemiste kansen.