Titaantjes waren we – maar aardige titaantjes. Vier jaar na dato treden we in het voetspoor dat we nalieten in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Geen hemelhuil vandaag. De winterzon verblindt. Elke stap brengt ons dichterbij zee, en verder van toen. Wat hebben we al niet willen opknappen. We zouden hun wel eens laten zien hoe ’t moest. Nu weten we beter. Tussen hemel en ons heerst de middelmaat, wij niet. Laten zien is niet genoeg, een mens moet schreeuwen om gehoord te worden. Hij komt niet ver met blinde fluister. We kijken elkaar zwijgend aan. Naïef waren we. Wat zijn we inmiddels enorm gegroeid.