Niets is algemener dan wanbegrip. Dit verschijnsel laat zich verklaren
door een soort van kansrekening. De waarheid is één, en 't getal
onwaarheden is oneindig. Wie dus eenvoudig raden zou naar de juistheid
van een mening, heeft zoveel kansen tegen zich, als de oneindigheid
meer is dan één.

Zo in 's Blaue hinein raden doen wij echter zelden. En al doen wij het
nu-en-dan, toch maken wij ons - en vooral anderen - diets dat wij niet
geraden, maar geoordeeld hebben. Het is waar dat we bij dit voorgewend
oordelen, met zwakke gegevens tevreden zijn. Ik heb te Homburg een
speler gekend, die op rood zette als de croupier van de dag blond was,
en op zwart, zodra die geëmployeerde er wat donker uitzag. Ik ben niet
ver ingedrongen in de diepzinnige kansrekening van die wijsgeer, om te
weten aan welke kant hij z'n geld waagde, als de dienstdoende priester
in de tempel van 't geluk 'n grijsaard was, of 'n kaal hoofd had, maar
dit is zeker, dat hij met 'n soort van minachting neerzag op de
onvoorzichtigen die 'zonder systeem speelden' zoals hij het noemde.
Van veine of déveine wilde hij niets weten. 'Il n'y a pas de chance,
zeide hij, alles is zekerheid.' Toen-i eindelijk décavé was - de term
voor: gesprongen zijn - schreef hij z'n tegenspoed toe aan de
twijfelachtige kleur van 'n pruik die hij voor roodbruin had
aangezien, en die bij nadere beschouwing verschoten zwart was gebleken.