Het water in de pot is bij voorbaat vergeeld, en dwingt mij om eerst door te trekken alvorens te gaan zitten, opdat de urine van een ander niet klotsklaps mijn kloten aanvreet. De spetters op de bril wrijf ik met een zucht en een papiertje weg. Tot zover business as usual, op het kleinste kamertje van het kantoor waar ik mijn zure geld verdien. Maar vandaag blijft het daar niet bij: de stortbak is met drek besmeurd, alsof mijn voorganger zich tijdens de stoelgang zover vooroverboog dat hij wel achter in plaats van in de poepdoos schijten moest.

Waarom, zo vraag ik mij kokhalzend af, is de man veroordeeld tot zoiets smerigs als het herentoilet? Dat is volslagen ongrondwettig! Vastbesloten draai ik me om, stap fluks bij de dames naar binnen, en laat daar, artikel 1 declamerend, mijn sporen na.

  1. Actiereactie zegt op 16 februari 2009:

    Artikel 1, was dat niet het optimistische artikel dat het in theorie nog wel aardig doet maar in de praktijk al snel het onderspit moet delven?
    Dat artikel waar men in de praktijk zo mogelijk liefst aan voorbij gaat om het vervolgens te pas en te onpas maar te noemen indien eigen belang gediend wordt?
    U bent een fraai stuk mensch mijn Waarde…
    Aangevreten kloten.. wel, dat mocht nog Uw minste zorg zijn wanneer ik U ter plekke had mogen betrappen!

  2. Uw voorganger zegt op 17 februari 2009:

    Alsnog excuus, mijn Beste, voor het rommeltje.

    Maar enfin, ”t heerst’, zullen we maar zeggen.

  3. Kwaadaardige broer van Drs. J zegt op 18 februari 2009:

    Ik ga regelmatig is bij de dames ‘helicopteren’. Declameren is daarbij niet nodig. Deze daad spreekt namelijk boekdelen.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *