Kan het nog toeval heten dat de Nederlandse hockeymeisjes in hun zucht naar goud hetzelfde hotel in Barcelona betrokken als waar ik mijzelf te bed legde? Is het ironisch of slechts logisch dat het Russische team hetzelfde plan had opgevat? Och, ik hoef U mijn vlucht voor het lot niet uit te leggen, U begrijpt zo ook wel dat ik even een luchtje moest scheppen. In de Pyreneeën, wel te verstaan.

En zo eindigde de week zoals die begon, met een wandeling, waarbij La Rambla uiteindelijk verwisseld werd voor een bergpad. Dit postje is het bewijs van het feit dat ik de weg terug heb kunnen vinden. Waar ik er beter aan toe was, in de bergen, op de hotelkamer, of, zoals nu, weer thuis, dat laat zich wellicht raden. Maar helaas, soms is het lot sterker dan ik.

  1. Actiereactie zegt op 16 september 2003:

    Welkom thuis mijn waarde. Mocht het u een troost zijn dat u zich ook hier weer snel genoeg over bergen zult heen zien werken?

  2. orfelio zegt op 16 september 2003:

    Oh, was U die eenling die driftig zwaaiend met zijn vaderlandse driekleur ,tevergeefs, de Baskische vlaggenzee poogde bij te kleuren op de top van zo`n mythische Pyreneeën-reus, figurerend als apotheose van een bergrit in de Vuelta?

  3. Liesan zegt op 16 september 2003:

    het lot houdt nu eenmaal rekening met uw lezers

  4. Mijnheer Lijstje zegt op 16 september 2003:

    mIKe, je moet het me maar vergeven maar mijn fantasie slaat danig op hol als ik dit verhaal combineer met het vorige verhaal over station Krestsjatik, Kiev, ook al is dat dan niet officieel Russisch. Want volgens mij waren het dezelfde hockey meisjes die daar flaneerden.

    Wat is er in dat hotel allemaal gebeurd mIKe. Ben je met een hockeystick in elkaar gemept terwijl je er door de sleutelgaten stond te loeren? Of lieten ze je binnen? En zo ja, wat gebeurde er toen. En begrijp ik het goed dat je toen met een heel team Russische meisjes in de Pyreneeën bent gaan wandelen? Je bent een geluksvogel. Je hebt natuurlijk email adressen uitgewisseld en nu ga je ze opzoeken en komen ze bij jou logeren.

  5. mIKe zegt op 16 september 2003:

    Mijnheer Lijstje, dit was geen gewoon hotel, nee, het was een hotel zonder sleutelgaten! Wat dacht U daarvan? Inplaats van een sleutel in een slot, moest ik een magneetkaartje door een gleufje laten zoeven om de deur te openen. Wellicht hadden de hockeymeisjes het hotel hierop geselecteerd, want door sleutelgaten loeren was er helemaal niet bij. Niet dat ik dat zou doen natuurlijk, maar daar gaat het even niet om.

    Vanzelfsprekend gun ik U Uw op hol slaande fantasieën van harte, en daarom zal ik verder niet uit de doeken doen wat er zich allemaal achter die deuren met gleufjes afspeelde.

  6. Mijnheer Lijstje zegt op 16 september 2003:

    Jaja, ik kan wel zo ongeveer raden wat er achter die deuren met gleufjes afspeelde. Zal wel iets met strippen zijn geweest… Magneetstrippen natuurlijk.

  7. Dimitri zegt op 17 september 2003:

    Lotsbestemming of niet, ik deel uw fascinatie, zij het in lichte mate, voor hockeymeisjes. Zoiets doe je waarschijnlijk op tijdens de puberteit, of rij ik u nu in de Wielen?

  8. mIKe zegt op 17 september 2003:

    :-) Mijn mate van fascinatie overstijgt de Uwe niet, Dimitri. De echo uit de puberteit waar U op doelt weerklonk echter niet in het hotel.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *