Een toch zeker in mijn gedachten regelmatig terugkerend onderwerp is dat van de virtuele identiteit. Hoe U mij ziet, en hoe ik mij hier laat zien. En of dat een juiste afspiegeling is van de werkelijkheid. Want, voor het geval U er nog aan twijfelde: ik besta ook in het echt.
Ooit opperde iemand, zeker niet de minste overigens, om daar eens een doctoraatsverhandeling aan te wijden. Er valt veel voor en over te zeggen, ofschoon niemand daar bij mijn weten ooit echt gehoor aan gegeven heeft.
Recentelijk werd de verwarring die een virtuele identiteit kan veroorzaken weer actueel, omdat ik er, elders, zelf slachtoffer van werd. Ik kon niet duiden wat ik las, en bleef vertwijfeld achter.
Naast wat nu volgt is dit een interessant artikel dat ingaat op deze materie. Zo U het nog niet kende kunt U er Uw voordeel mee doen, doch tot lezen bent U uiteraard niet verplicht.
Vroeger was het makkelijk. Ik was vrij stellig, en leefde in de overtuiging dat alles wat U hier leest mijn ware ik weerspiegelt. Ik dacht zelfs serieus dat het niet mogelijk is om mij beter te leren kennen dan via mijn schrijven. Nu twijfel ik enigszins, en daar dragen bovenstaande ervaring, het genoemde artikel en de reacties op Jeugdzonde toe bij.
Hoe oprecht mijn intenties om mij te laten kennen ook zijn, ik heb niet in de hand wat U er mee doet. Uw interpretatie staat los van mij. Maar het kan zelfs nog erger. Wellicht is ook mijn virtuele identiteit op zichzelf staand, en is mIKe in de verste verte Mike niet.
Dit laatste is op minstens twee manieren mogelijk. Ofwel komt iedere poging om een Zelf te vatten neer op een kunstmatige constructie, gemaakt van woorden die enerzijds de plank misslaan en anderzijds nooit alles kunnen vertellen, ofwel is er helemaal geen vastomlijnd, statisch Zelf.
Op het eerste gezicht is een dynamische persoonlijkheid vooral op internet, in ‘cyberspace’, meer regel dan uitzondering. Alle zorgvuldigheid die uit mijn archieven spreekt ten spijt, aan het idee dat een weblog zo goed is als zijn laatste stukje wordt helaas veel te vaak waarde gehecht.
Maar in het echte leven is het niet anders. Sterker nog, daar is zo’n vrij toegankelijk archief niet eens voorhanden. Dit, gecombineerd met de gedachte dat U bent zoals U overkomt, maakt Uw persoonlijkheid nogal vluchtig. U mag zelf bedenken of die notie nou beklemmend of bevrijdend is.
Toch valt er wel iets aan te merken op de stelling dat U en ik niets anders zijn dan zichzelf continu herdefiniërende identiteiten. Immers, hoe kunnen wij elkaar in dat geval ooit herkennen? Er is mij weleens gezegd, en ik zou mij gestreeld voelen als het waar is, dat een tekst van mijn hand geen ondertekening behoeft: het is zo wel duidelijk dat ik het geschreven heb.
Evenzo hoeft een vriend of kennis zich niet telkens opnieuw voor te stellen.
En dus, ervan uitgaande dat een identiteit, virtueel of niet, in ieder geval een onveranderlijke kern heeft, is de volgende vraag het stellen waard. Zocht ik U, of vond U mij? Ik hoop van ganser harte het laatste.
_mikzlog
Zelfs al zou je de overtuiging hebben en de wil dan nog valt je weerspiegeling niet te meten met wat jouw gedachten zijn en die van een ander.
Wat je denkt te laten zien zal misschien voor 90% van jou zijn, maar je kunt niet helemaal op safe naar jezelf kijken … Je verhult, onthult wat jij wilt dat onthult wordt …
Om op uw vraag in te gaan: ik kom hier nog om u te vinden, nog om u te zoeken. Ik kom hier voor wat u schrijft, en als uw identiteit toevallig in uw schrijfsels rust, dan is dat bijzaak.
Niet om ego in te deuken, overigens.
Identiteit, volgens mij is dat een soort wolk. Het ziet er elke vijf minuten anders uit, maar kan ook urenlang hetzelfde zijn. Als je er van bovenaf op kijkt lijkt het anders dan van beneden. En als je er naar toe wilt, blijkt dat je er door heen kan vliegen. Identiteit is natte lucht.
(Edit: Niet om uw ego in te deuken, overigens).
Wilt U zich dan werkelijk laten kennen?
Een ding is zeker, je hebt een karakteristieke stijl. De kans dat je zonder ondertekening wordt herkend is derhalve aanwezig.
Ergens doe je mij denken aan Johnny Vanzo, die zijn reacties ‘Stenen Tranen’ noemde.
Daar moest ik aan denken bij deze post.
Overigens is het Vanzo helaas niet goed vergaan, destijds heb ik er op mijn oude blogspot-log een post aan gewijd…
( http://casaspider.blogspot.com/… )
Mooi artikel waar u naar verwijst!
Ik vind dit een moeilijk onderwerp. Webloggen is zeker ook een spel met identiteiten. Maar ik schrijf mijn weblog dus zijn de teksten uit mij voortgekomen. Dat ik mezelf er wel eens over verbaas doet niet echt ter zake. Want zijn wij wel zo individueel? Niet eerder: dividueel?
Om op de vraag in te gaan, weliswaar (een beetje) onrechtstreeks : Picasso schijnt ooit gezegd te hebben : “je ne cherche pas, je trouve”. Ik kan mij voorstellen dat u, en een aantal van uw lezers dit best wel een boeiend citaat vinden.
Ik heb mij, voor ik deze reactie begon te schrijven, de hersens gepijnigd hoe ik bij u terecht ben gekomen. Ik kon het me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren ; en dàt bracht me bij bovenstaand citaat, dat an sich natuurlijk over inspiratie (van de kunstenaar) gaat.
Anyway, essentie van uw vraag is waarschijnlijk niet diegene die ik er zopas lijk in te willen leggen : het gaat u, zo kan ik mij voorstellen, helemaal niet over wie op welke manier op uw weblog terecht gekomen is, maar eerder over waarom iemand die hier ooit eens is gestrand gebleven, of eerder teruggekomen is.
Ik voor mezelf vind simpelweg dat u heel mooi schrijft, en dit over onderwerpen die mij na aan het hart liggen. Voilà, meer moet dat niet zijn, al valt er natuurlijk nog veel meer over te zeggen.
Ik zie niet niets en ook niet iets dat niet waar is; ik zie alleen maar niet alles en dat is niet helemaal waar want het is niet helemaal niet waar.
Excuses.
@Sas: Dat is een venijnige vraag. In principe is mijn antwoord ja, maar ik ben bang dat U mij dan voor de voeten werpt dat ik daar niet genoeg mijn best voor doe.
@CasaSpider: De heer Vanzo is mij welbekend (hij kwam hier vaak), maar ik hoop dat ik begrijpelijker ben dan hem. Aan Vanzo’s oprispingen kon ik vaak geen touw vastknopen.
@jwl: Dividueel, da’s een goeie. Op z’n minst een deel van ieder individu is dividueel, daar wil ik zonder meer in meegaan.
@bjorn: Dank U. Wat ik met die vraag bedoelde is dit: probeer ik U te behagen, en creëer ik doelbewust een prettig (maar onjuist) beeld van mijzelf (‘zocht ik U’), of schrijf ik relatief naturel, gewoon zoals ik ben (‘vond U mij’)? De waarheid ligt wellicht in het midden.
@Mike: Welneen.
Paar overwegingen:
Iemand die zichzelf wil laten zien en kennen zal dat in het gemeen nadrukkelijker doen dan u. U hult zich toch iets te graag in vaagheden en/of theorie en laat daarbij weinig los van wie u bent. Een paar simpele vragen: Weten uw lezers uw naam? Weten ze uw leeftijd en/of die van uw partner? Weten ze of u kinderen heeft? Weten ze waar u werkt of wat uw favoriete televisieprogramma is?
Volgens mij wilt u zich laten kennen op die vlakken die uzelf interessant vindt en waarvan u meent dat ze een redelijk beeld van u geven. Maar is dat iemand kennen?
Identiteit is niet los te maken van lichamelijkheid, van echte ontmoetingen. Wie vanuit een identiteitsstreven blogt is, denk ik, verkeerd bezig. Een virtuele identiteit is als een vierkante cirkel. Een persoonlijke toets is niet te vermijden, natuurlijk, maar als het alleen dat is, haak ik af. Bloggen als semi-publieke dagboekschrijverij is meestal opvallend oninteressant. Goede blogs moeten het van inhoudelijke relevantie hebben en/of, zo mogelijk, van artistieke (literaire) kwaliteit (= stijl). Die twee staan los van de identiteit van de blogger.
@stoethaspel: Of dat iemand kennen is? Misschien niet, maar wat dan wel? Als ik U zeg dat ik Jensen zo ongeveer het vreselijkste vind wat de Nederlandse televisie te bieden heeft, kent U mij dan beter dan voorheen? Nee toch zeker. Volgens mij ben ik slechts een van de velen die walgt van Jensen, terwijl er niemand anders is die schrijft wat ik schrijf.
@Pascal Digital: Zo, dat is klare taal! En toch, als ik denk aan Pascal Digital, dan zie ik iemand voor me. Al wat ik van U gelezen heb heeft dat beeld gevormd. En dan kunt U wel zeggen: ‘dat bén ik niet’, maar een identiteit is het wél. En daarnaast, als ik U in levende lijve zou ontmoeten, dan moet ik mij ook behelpen. Uw stem, Uw kleding en/of een tatoeage op Uw voorhoofd kunnen mij signalen geven die U niet of anders bedoeld heeft.
Tja. Als new kid on the blog (fláuw! Wat zegt dit in Godsnaam over mij?) heb ik weinig academische gedachten hierover…. Nee. Dat is niet waar. Ik heb ze wél -al valt het academisch gehalte ervan te betwijfelen- maar ik ben er nog niet uit. Ben momenteel meer geïnteresseerd in de vraag of mijn vrienden en bekenden, die -soms wel, soms niet?- meelezen, mij op een andere manier leren kennen. Door in een weblog particuliere gevoelens en ervaringen te sublimeren (daar doe ik althans een poging toe) laat ik iets heel intiems van mezelf zien (zónder daarbij in te gaan op mijn ‘concrete’ identiteit) wat mensen die mij (goed) kennen niet eerder op die wijze onder ogen kregen. Dus ja, die ware ik, hoe en waar precies, of misschien toch… ik weet het niet.
Ik geef je een hint: ik heb géén tatouage op mijn voorhoofd!