Dat ik me vergis is zeer wel mogelijk, maar ik vermoed dat er niet veel mensen zijn die nageslacht produceren omwille van de instandhouding van de soort. Waarschijnlijk zijn er andere beweegredenen in het spel. Welke dat zijn is me echter niet altijd duidelijk.

Wellicht is het de zucht naar onsterfelijkheid die een mens zijn genen doet verspreiden. Omdat hij zelf het eeuwige leven niet heeft, is het verleidelijk om dan tenminste (een deel van) zijn eigenschappen te laten voortbestaan. Ik persoonlijk heb de onrust als gevolg van mijn sterfelijkheid een paar jaar geleden opgelost door een weblogje te beginnen. Mocht ik er niet meer zijn, dan in ieder geval nog wel mijn woorden. Althans, dat is het plan.

Op mikzlog na ben ik kinderloos. Maar heel bewust is die keuze eigenlijk niet. Vandaar dat ik me de laatste tijd weleens buig over deze materie. De kinderwens, bedoel ik dan. En, of ik die heb.

Wanneer ik jonge ouders met kinderwagen op straat zie wil Sly Stone’s Babies makin’ babies niet zelden spontaan mijn hoofd inschieten. Volgens mij wordt er over onsterfelijkheid in het algemeen niet zo heel veel nagedacht. Jonge ouders leven in het nu. En ongetwijfeld met recht. Ik ga er echter wel van uit dat een kind zijn bestaan niet alléén aan zijn schattigheid te danken zou moeten hebben, hoe lastig ik het ook vind om iets anders te verzinnen.

Maar misschien zie ik wel iets heel triviaals over het hoofd.

Mogelijk bent U van mening dat ik absoluut niet aan kinderen toe ben, omdat ik er op een dergelijke, merkwaardige manier over nadenk. Mocht dat het geval zijn, dan vraag ik me af of iemand dan wel aan kinderen toe is wanneer hij dat niet doet.

  1. Pascal zegt op 20 september 2004:

    Ik hoor het al: je bent aan kinderen toe.

  2. mIKe zegt op 21 september 2004:

    :-) Nou, dat vraag ik me dus af, Pascal.

    Het gekke is dat ik weleens de vraag gesteld krijg waarom ik (nog) geen kinderen heb. Bijna alsof ik me ergens voor moet verantwoorden. Terwijl niemand die kinderen heeft mij kan zeggen waarom hij of zij destijds die keuze gemaakt heeft. Kinderen krijgen ligt zó voor de hand, dat er verder niet zoveel over lijkt te worden nagedacht.

    Begrijp me goed, het gemiddelde kind weet behoorlijk wat vertedering bij mij op te roepen, maar is dat reden genoeg om er ook maar eentje te maken? Een kind is toch geen speeltje, leuk voor de heb? Of toch eigenlijk wel?

    Evolutionair gezien is het natuurlijk allemaal wel te verklaren: de bewust kinderloze behoort per definitie tot een uitstervend ras. Maar, worden wij dan allemaal door instinct gedreven?

    .. en terwijl ik me dit soort dingen afvraag tikt op de achtergrond de biologische klok gestaag.

  3. stoethaspel zegt op 21 september 2004:

    http://www.kindervrij.nl/

    Blijf die vragen stellen, Mike!

  4. Inge zegt op 21 september 2004:

    De mens wordt volgens mij nog steeds door instincten gedreven, al lijken die mij in deze van een heel andere orde dan onsterfelijkheid.

    Trouwens, evolutie is altijd het gevolg van een eigenschap die toevallig voordeel biedt in de gegeven omstandigheden. Evolutie is geen (on)bewust gestuurd proces. Je kan dus wel stellen dat ons ras niet uitsterft omdat het voorplant. Niet omgekeerd.

    Verder, hield ik dit weekend een babytje van 2 maanden oud in mijn armen. Het leek me tegelijk een wonder maar ook iets bijzonder evident.

    Tot ik erover ging nadenken.

  5. jan zegt op 21 september 2004:

    Ik heb twee volwassen zonen (althans op papier volwassen). Maar na zoveel jaar ben ik nog steeds van mening dat ik toen koos voor die schattige kindjes van vrienden, familie en buren. Want bij die keuze vergat ik dat eigen kinderen niet ’s middags weer naar hun eigen huis gaan.

  6. Pascal zegt op 21 september 2004:

    @mIKe
    Weet jij waarom je nu bent waar je bent? Ik maak allerlei keuzetjes of niet of ze gaan aan me voorbij. Ik had niet het idee dat ik klaar was voor kinderen. Ik bedacht me dat ik er dan waarschijnlijk wel nooit klaar voor zou zijn. Zit je, als je er klaar voor bent, op een stoel te wachten? Wanneer ben je er klaar voor?
    Toch dachten wij ineens dat het leuk zou zijn om kinderen te nemen. Ik schrijf nu ‘nemen’, terwijl ik toch uiteindelijk meer het gevoel heb dat we kinderen hebben gekregen. Wat een geschenk en wat een wonder! Kinderen zijn een grote spiegel.
    Ik denk dat zodra je het over kinderen gaat hebben dat het een item is dat speelt. Of je nu wel of geen kinderen neemt. Waarom komt dat onderwerp op?
    Kinderen zou je niet voor de heb moeten nemen, maar ik denk dat het wel gebeurt.
    Ik heb meer het gevoel dat ik met kinderen maximaal kan delen. Ze geven mijn leven zoveel inhoud. Voor wie anders dan voor de kinderen? (Of het nu mijn kinderen zijn of niet.)

  7. mIKe zegt op 22 september 2004:

    @stoethaspel: Dank U voor de link! Een absolute must-read in deze.

    @Inge: Stel nu dat het niet hebben van kinderen voordeel biedt in de gegeven omstandigheden. Het lijkt me ondenkbaar dat de kinderlozen (of -vrijen) het uiteindelijk winnen van de mama’s en de papa’s, juist door het feit dat ze zich niet voortplanten. Deze opmerking natuurlijk met een korrel zout genomen.

    Een kindje van 2 maanden oud in de armen houden maakt het voeren van de discussie overigens niet gemakkelijk, daar ben ik me zeer wel van bewust.

    @jan: Ik ben ook op papier volwassen, maar volwassen genoeg voor kinderen, dat weet ik niet. Uw reactie is alleszins eerlijk, dat moet gezegd.

    @Pascal: Nee, op een stoel zit ik niet te wachten (die heb ik al). U zegt verder dat U gekozen heeft voor kinderen omdat U dat leuk leek. Misschien is dat inderdaad dan toch wel de best denkbare reden. Of het voor mij genoeg is, daar ben ik, zoals U begrijpt, nog niet uit.

    U merkt overigens terloops op dat Uw kinderen Uw leven zoveel inhoud geven. Dat hoor ik vaker. Veel mensen zoeken zin of betekenis in het leven, en vinden die in hun kinderen. Maar feitelijk is dat een verplaatsing van het probleem, een schijnoplossing. Nu zijn het immers de kinderen, die maar weer op zoek moeten gaan naar de zin in hún leven. Ik denk dus niet dat dat de reden zou moeten zijn om kinderen te nemen.

  8. Pascal zegt op 22 september 2004:

    Ik denk dat bijna (om nog een ontsnapping te kunnen maken) elke reden iets is waarmee je de kinderen opzadelt. Beter geen reden.

  9. maarten zegt op 22 september 2004:

    1. Het produceren van nageslacht heeft niets met onsterfelijkheid te maken, dunkt me. Het zijn onze genen, en die willen zich vermenigvuldigen.

    Een kenmerk van leven: het wil verder leven.

    En dat het in dit geval toevallig mensen uitkiest als ‘medium’ voor dit voortplanten, lijkt me puur toeval.

    2. En kinderen geven betekenis aan het leven, omdat mensen behoefte hebben aan verantwoordelijkheid en graag ergens zorg voor dragen. Kinderen lijken daar een uitstekend middel voor.

  10. mIKe zegt op 23 september 2004:

    @maarten: 1. U lijkt Dawkins wel. Zijn de genen van de kindervrijen dan defect? Of is hun wil minder sterk dan die van hun drager? Heeft een gen überhaupt een wil? Wordt een mens geleefd door zijn genen, of kan hij ook voor zichzelf denken?

    2. Dat bedoel ik. Het is toch vreemd, misschien zelfs egoïstisch, om een kind op de wereld te zetten, enkel en alleen omdat een mens zo nodig wil zorgen? Is het niet veel nobeler om inplaats daarvan bijvoorbeeld een kind op te vangen dat geen ouders meer heeft? De zorg en verantwoordelijkheid blijven gelijk. Maar toch willen de meeste mensen een ‘eigen’ kind.

  11. maarten zegt op 23 september 2004:

    @mIKe: 1. Misschien is het wat kort door de bocht. Maar dat wij onze genen met onze ratio geheel buiten de deur kunnen zetten, lijkt me vreemd.

    Hoe genen zichzelf dan organiseren, is dan weer raadselachtig

    2. Het is egoistisch. Maar bevrediging van verlangens is een heel menselijk streven. En het zou kunnen dat het juist de combinatie van deze twee factoren is (genen en zorg dragen) die de wil tot kinderen creeert.

  12. Anneke zegt op 24 september 2004:

    Hoe zwaar is de taak die we op de schouders van onze kinderen leggen dan wel niet? Als we willen dat ze onze noden bevredigen?

  13. Marloes zegt op 8 oktober 2004:

    Wij waren ooit eens op vakantie in de Ardennen en hadden het met een ander stel dat in hetzelfde huisje zat over kinderen. Zij kon goed begrijpen dat wij ze niet hoefden. Zij hadden ze zelf wel (maar ze waren niet mee). Hij begreep het niet “Ik zou er toch nog maar goed over nadenken”. Waarop ik vroeg “Heb je dat ook gedaan voordat je kinderen nam/kreeg/baarde?”
    Dat is wat jij ook bedoelt. Waarom wel diep nadenken over het niet hebben en niet over het wel hebben.

    Harry jekkers: “Ik wil ze gewoon niet. Punt uit.”

    Alle redenen vallen te weerleggen. Je hebt ze niet nodig voor iets, voor spiegels kun je ook naar buiten/binnen kijken en andere dingen zijn ook “leuk”. Dus blijkbaar is het redenloos. Zowel om ze wel te nemen als om ze niet te nemen.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *