Soms door­snij­den woor­den mijn ziel als een mes boter. Het ge­beurt nog steeds, maar niet zo fre­quent als vroe­ger. Ooit vroeg ik mij af of het mo­ge­lijk is ie­mand met een op­mer­king te ver­won­den. En of de term gees­te­lijk lit­te­ken meer is dan slechts een losse flod­der. Het ant­woord was mij na­tuur­lijk bij het stel­len van de vraag al dui­de­lijk.

U kent het school­voor­beeld van de te­ken­le­raar die met een ter­loops lul­li­ge uit­la­ting alle am­bi­ties van een zij­ner leer­lin­gen weg­poetst. Ik had er zo een. En nu is dit voor­val mis­schien on­schul­dig ge­noeg, er zijn mo­men­ten ge­weest waar­op mijn leven een se­ri­eus an­de­re wen­ding had ge­no­men had­den woor­den ver­schild.

Je vraagt je af, is mijn ziel nou zo kwets­baar of is het woord zo krach­tig?

On­ge­twij­feld bei­den, maar er is meer. Min­stens zo be­lang­rijk als de op­mer­king is de per­soon die haar maakt. De me­ning van de een is niet half zo door­slag­ge­vend als die van de ander. Naar­ma­te ik ouder word lijkt het aan­tal men­sen dat mij kwetst af te nemen. Maar mis­schien geef ik ze nu ge­woon geen kans meer.

Zij die mij des­ge­wenst wel op het hart kun­nen trap­pen weten dat on­ge­twij­feld, maar doen het niet. Of al­thans, niet met opzet. Hier­bij stil­staand is de ver­ant­woor­de­lijk­heid van de spre­ker wel­haast on­draag­lijk. Maar er is ook goed nieuws. Zoals mijn ziel met een lut­tel woord ge­kerfd kan wor­den, zo wordt zij met an­de­re woor­den ge­streeld. Of zelfs ge­vormd. Ook hier geldt dat dat niet voor ie­der­een is weg­ge­legd.

Tus­sen de meer dan dui­zend re­ac­ties op dit log zit­ten er daad­wer­ke­lijk een stuk of twee, drie die heel veel voor mij be­te­ke­nen. Wat mij be­treft mogen dat er best vier wor­den.