Is mijn geheugen selectief, of ben ik het? Zo op het eerste gezicht is deze vraag weinig interessant. Op het derde daarentegen geeft hij een bescheiden hoopje stof tot nadenken. Niet verwonderlijk natuurlijk, want is niet alles fascinerend op het derde gezicht? Niks mis met de mens die wikt en weegt alvorens hij nogmaals omkijkt.
Maar goed, het geheugen dus, en de inmiddels welbekende vraag of ik baas in eigen hoofd ben. Vroeger is mij geleerd dingen niet op te kroppen. Dingen? Nu ja, verdriet, frustratie, teleurstelling en zulks. Eigenwijs als ik was deed ik dat natuurlijk wel, zo af en toe. Ik kwam er in ieder geval niet mee naar buiten. Sterker nog, ik vergat dergelijke zaken doelbewust. Elimineerde ze. Niet altijd zonder moeite, dat moet gezegd, maar uiteindelijk was de zege daar. Althans, zo meen ik mij te herinneren.
De buitenstaander die mij als binnenvetter ziet kent het gat in mijn geheugen niet.
De geëigende weg, volgens de boekjes, om over een diepverstopte traumatische ervaring heen te komen is om haar op te rakelen. Eerst onder ogen zien, daarna pas genezen. Is het niet eenvoudiger, bedenk ik me weleens, om de herinnering gewoon direkt definitief te wissen? Weg met dat oud zeer. Shift delete, als het ware.
Gemakkelijker gezegd, dan gedaan, zult U opmerken. Toch heb ik er steeds minder moeite mee. Vergeten is een kunst die men al doende leert. Vervelend genoeg zijn het de laatste tijd niet alleen nare dingen die aan mijn geheugen ontsnappen. Ook de leuke raak ik kwijt, geloof ik. Om over zoiets als het scala aan wachtwoorden en pincodes waar een modern mens gebruik van maakt maar te zwijgen.
Wil ik zelf nog wel eens selectief zijn, het gat in mijn geheugen is dat zeker niet.
_mikzlog
“Toch heb ik er steeds minder moeite mee.”
Hiermee doelt U wanneer ik correct lees op het eerder Shift delete, als in het definitief wissen?
U denkt dat U daadwerkelijk de nu door U vergeten momenten kwijt bent?
Ik zou U een wereld kunnen opendoen maar zo’n commentding is ook maar een beperkte uitnodiging dus ik zal mij daarom een beetje inhouden.
U ziet het vergeten als een zwart gat en gaat er geloof ik aan voorbij dat dit bewuste zwarte gat nog wel eens ongevraagd en ongewild maar zo wil beginnen met het uitpoepen van eerder opgeslagen info.
Alsof het tijdens het opruimen de voor hem minder aantrekkelijke hebbedingetjes plaats laat maken voor mogelijk nieuwe.
Dan drukt U eens een oude pincode in, wat natuurlijk geen kwaad kan, U staat er wellicht helemaal niet bij stil.
Maar U kunt zich wellicht voorstellen dat de grote willekeur waar dit gat van gebruik maakt U ook in wat meer ongemakkelijker situaties kan plaatsen.
Als ik U was en U heeft controle over het geen wat U plaatst in bewust gat (waar ik in alle bescheidenheid dan toch enige twijfel niet kan onderdrukken) dan had ik me beperkt.
Verdriet, frustratie, teleurstelling en zulks had ik daarom beter verwerkt dan vergeten.
(Overigens de eerste de beste psych die mij mijn eigen geschreven woorden had voorgehouden had ik gehangen!)
(Waarom dat in verleden tijd staat is ook mij volstrekt onduidelijk…)
heb je het boek van douwe draaisma niet gelezen?
@Actiereactie: Maar al te graag laat ik me door U in deze corrigeren :-) Inderdaad werkt mijn shift-toets niet zo goed als ik wel zou willen, hetgeen resulteert in een steeds voller wordende prullenbak. Echt gezond kan dit niet zijn, ben ik bang.
Toch moet ik bekennen dat ik niet alles er zomaar uitgooi. Er zijn van die dingen, die hou ik voor me. Zelfs al is het mogelijk beter om ermee voor de dag te komen. Het opkroppen zit er in lichte doch zekere mate een beetje in. Een vervelende eigenschap voor de persoon in kwestie (ik dus). Misschien kunt U er wel over meepraten.
Vreemd genoeg vergeet ik dus wel zo af en toe hele hoofdstukken uit het verleden. Dat iemand herinneringen ophaalt, en zich tot mij richt: “Weet je nog, van toen en toen .. toen we zus en zo deden ..”, en dat ik hem dan blanco aankijk. Daar schrik ik soms van.
Pas geleden las ik overigens nog iets interessants hieromtrent. Er zijn stromingen in de psychologie die zeggen dat het juist wél loont om bepaalde traumatische ervaringen te vergeten. De therapie bestaat uit doelbewust wissen. Nu is men natuurlijk nog niet zo heel ver met deze methode (ofschoon ze in zekere zin wel eens wordt toegepast), maar ik voorspel: over honderd jaar is het de gewoonste zaak van de wereld dat een psychiater met een gum te werk gaat waar het het geheugen van een patiënt betreft (vanzelfsprekend mag U mij in het jaar 2100 afrekenen op deze uitspraak).
@sandro: Het doet mij altijd deugd wanneer een leestip mij via dit kanaal bereikt. Het boek van Douwe Draaisma heb ik inderdaad (nog) niet gelezen, doch is bij deze genoteerd.