Hij kan zich het jochie dat hij was nog wel voor de geest halen. Ondanks het feit dat zijn hand niet altijd precies deed waar zijn hersenen op aanstuurden, kleurde hij de tekening zo goed en zo kwaad binnen de lijntjes in. Vol concentratie, alsof zijn leven ervan afhing.
Bijna niet te vergelijken met de nonchalance waarmee hij nu de door de zon vervaagde kleuren opnieuw aanbrengt. De kleurplaat, die zijn herinnering is, toont eigenlijk alleen nog maar contouren, en daar schiet hij geregeld en doelbewust overheen. Soms tot ver buiten de lijntjes.
De dag waarop hij het papier omdraait en aan de achterkant opnieuw begint is nog niet aangebroken. Maar hij weet zeker dat die ooit zal komen, en dat hij alsnog zal tekenen wat niet heeft kunnen zijn.
_mikzlog
En toen kwam de dag dat hij de dingen plotseling bezag zoals ze waren en niet zoals ze lijken. Een stuk papier lijkt een 2-dimensionaal vlak maar, zo zag hij ineens, dat is alleen maar wat wij er van maken. In het echt is een papier een 3-dimensionaal blok, met maar liefst 4 zijkanten. Zonder het papier echt te hoeven omdraaien, kon hij toch niet op de voorkant tekenen. Vanaf dat moment begon hij al die officiele documenten aan de zijkant te beprinten. Duizenden vellen met ‘projectvoorstellen’, ‘acceptatie-testen’, ‘verkenningsonderzoeken’, ‘orienteringsverkenningen’, ‘herindelings-opgaves’ bevatten nu aan de zijkant de smerigste moppen waarin de hele handel belachelijk wordt gemaakt, vloekwoorden, lijstjes van collegae die dom zijn etc. Niemand die het weet. En toch kan het met die printers van tegenwoordig, met 4200 dpi. Want als je even gaat rekenen, zie je al snel in dat je zeker een paar ‘dots’ kwijt kunt op de zijkant.
’n Stukje fictie?
En de zijkanten dan? Wilde ik neerzetten, maar mijnheer lijstje kan het mooier vertellen.