Ik klik de ruitenwisser aan, maar het zicht blijft wazig. Het regent dan ook helemaal niet. Het zijn tranen van pure levensvreugd die opwellen, en het beeld zodanig vertroebelen dat ik me bijna tegen een boom te pletter rij.

Soms overvalt het me. De herinnering aan het gevoel dat alles klopt. Dat de wereld klopt, dat ik klop, maar dat vooral mijn hart klopt. De melancholie slaat toe, en ik maak mezelf wijs dat de herinnering aan een gevoel misschien nog wel beter is dan het gevoel zelf.

Ik zet de auto aan de kant, ga er naast staan en zwiep mijn hoofd driemaal hard op de kap. Domkop. Natuurlijk is de herinnering niet beter dan de ervaring zelf.

Alsof ik op de vlucht ben, zo lijkt het soms. Geabsorbeerd door alles wat er niet toe doet, om dat andere maar niet onder ogen te hoeven komen. Af en toe een blast from the past, die laat zien dat het ooit anders was.

Ga de auto weer in en rij weg. Het begint ondertussen te regenen, maar dat maakt niet uit. De ruitenwisser stond toch al aan.

  1. Mijnheer Lijstje zegt op 3 maart 2003:

    Dear mIKe,

    Say goodbye to THE FIRM, return your company car and every thing will be like the earlier days. I promiss!!

    Sincerely yours,
    Mister List

  2. Roseliek zegt op 3 maart 2003:

    Geluk ligt binnen handbereik, maar lijkt soms ongrijpbaar.

  3. orfelio zegt op 3 maart 2003:

    Ik hou niet van het woord ‘geluk’. Dat woord zou alleen mogen gebruikt worden waar het hoort: om sprookjes mee af te sluiten.

    Het woord ‘balans’ vind ik al wat beter klinken.

  4. Willem zegt op 4 maart 2003:

    Zen etc.

  5. ERHa zegt op 4 maart 2003:

    Maar soms even niet.

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *