Spreek, alsof je leven ervan afhangt. Met duizend tongen, zodat al wie luisteren wil oren tekort komt. Stort je hart uit. Wees eerlijk. Vergeet alle fatsoen, en zeg het onzegbare. Prik de dam door, en leeg het meer vol verlangen. Keer jezelf binnenstebuiten. Spaar niemand, en vrees niets.
Dat soort dingen zeg ik dus weleens tegen mezelf. En óf het kolkt. Moe van de eeuwige slag om de arm, het nietszeggende, het triviale wil ik alle grenzen voorbij. Niet meer ha-ha-grappig, maar páts, raak. Of mis, maar dan toch páts. Wie mij slechts aanraakt wil ik al omhelzen.
Iets weerhoudt mij, en dat kan weinig anders zijn dan angst. Ik ben bang. Maar voor wat? Voor het moment dat de bron is opgedroogd? Dat ik niet meer kan? Of om niet begrepen te worden? Aangegaapt, als een vrouw met een baard en drie armen in een freakshow.
Schrijf ik beter zonder publiek? Schrijf ik te weinig? Mischien moet ik weer dagboeken gaan vullen, of toch brieven. Maak ik mezelf wijs dat ik voel wat ik denk te voelen? Ben ik talentloos? Ziet dan niemand, waar dan ook, de alles overstemmende saaiheid? Bent U het niet zat?
_mikzlog
Vind je dat we je niet serieus nemen, af en toe?
Nee, ik ben het niet zat.
(Maar dit soort vragen komen voor onder elke weblogger, geloof ik).
Dit is wel een periodiek terugkerende sessie inmiddels :) Gewoon doen wat goed voelt. Da’s er eentje voor een tegeltje.
@Willem: Het ligt niet aan U, maar aan mij.
@maarten: Vrijwel alle webloggers doen ‘webloggerig’, ook ik. Net doen of je kunt schrijven, en dan iets vertellen over de fiets of de poes. Cursiefjes, die een glimlach kunnen opwekken, maar zelden meer dan dat. Vermoedelijk is dat ook inherent aan het medium, omdat lange(re) verhalen minder prettig lezen op beeldscherm, én omdat je wel gek moet zijn wil je op internet vertellen over je allerállerdiepste zieleroerselen. Cursiefjes produceren heeft volgens mij niks met schrijven te maken. Ik weet niet of ik het kan, maar ik denk ondertussen wel te weten wat schrijven zou moeten zijn.
Een tijdje terug raadde ijsbrand terloops aan om meer te gaan schrijven, in een andere setting (brieven bijvoorbeeld), om op die manier grenzen te verkennen, te experimenteren. Zelf dacht ik dat ik juist op dit log fijn kon experimenteren, maar ik denk dat hij gelijk heeft. Ik merk soms dat ik me hier laat begrenzen: ik schrijf in lagen, zeg impliciet vaak wel waar het op staat, maar ben te bang om dat expliciet te doen.
En zoals gezegd, dat ligt niet aan U, maar aan mij.
@Sas: Dit hele log is een periodiek terugkerende sessie, en de vraag is of we daar iets mee opschieten.
Het verleggen van grenzen geeft de illusie van vrijheid.
Het weblog-format was nieuw, met andere, onbekende, en verlegde grenzen tot welke andere tekst-media nog steeds beperkt waren.
Niettemin kunt U de grenzen zelf oprekken door U niet aan het standaard weblog-format van datum-titel-tekst-datum-titel-tekst-datum-titel-tekst te houden.
Om te beginnen zou U pagina’s kunnen beperken to het weergeven van 1 enkel stukje, gelijk erasing.org en deeplyshallow.com — om maar een tweetal sites te noemen. Zodoende dwingt U de lezer zich meer te concentreren op dat ene stukje zonder dat er afleiding is in de vorm van alle andere stukjes op de pagina.
Aangezien U ontegenzeggelijk per stukje een concreet onderwerp aansnijdt — zonder dat het over fietsen of poezen gaat — lijkt het single-post format mij een toepasselijke aanpassing op Uw layout.
Dat cursiefjes niets met schrijven te maken hebben, ben ik helemaal niet met u eens! Ik schreef laatst over Remco Campert; hoe (sommige van) zijn ‘cursiefjes’ het onbenoembare tonen; om in 300 woorden de absurditeit, tragiek en aandoenlijkheid van onze kleine en kwetsbare levens laten zien, op zó’n manier dat de lezer erom in de lach schiet… Dat vind ik Schrijven! Maar goed. Hiermee wil ik niet beweren dat cursiefjes per se Literatuur zijn. Hoogstens dat ik vind dat de cursiefjes van Remco Campert Literatuur zijn…
En… schrijven over je állerdiepste zieleroerselen… is dat dan wél Schrijven? Is Schrijven niet juist het sublimeren van die diepste roerselen, in vorm en/of inhoud? Het verder gaan, het uitstijgen boven? Daarvoor moet je wel dúrven, dat ben ik met u eens. Gooi los die trossen!
Over weblogs weet ik verder weinig en het is tijd om weer verder te arbeiden.
@Willem: Dat moet ik even laten bezinken. Ik stond er nog niet eens bij stil dat ik het format ook zou kunnen veranderen, in plaats van inwisselen.
@n.: Misschien chargeerde ik enigszins. Uw verontwaardiging doet mij deugd, en ik moet inderdaad niet vergeten dat er ook personen zijn die overal dwars doorheen lezen. Die de kern wél oppikken.
Toch komt het mij zo voor dat een mens niet alles kwijt kan in cursiefjes. Ik wil het koud om het hart krijgen als ik lees, ik wil tranen voelen prikken, ik wil huiveren, ik wil opwinding voelen, ik wil dat ik wil dat ik geschreven had wat ik lees.
Ik wil het onbenoembare benoemen.
Toen iemand die mij zeer na aan de literaire hersenpan ligt mij ooit complimenteerde met mijn eerstgepubliceerde poezie, werd ik een beetje stil. Toen ik daarna de dichters die nu mijn lievelingsdichters zijn ontdekte, ben ik gestopt met het schrijven van poezie. Ik zou wel gek zijn.
Op mijn weblog ben ik niet zo streng voor mezelf. Niet altijd, althans. Wel in de taal, maar er mag wel eens iets mislukken. Ik mag wel eens ontevreden zijn. Ik leer daarvan. En, daardoor weet ik nu, dat ik van een slag om de arm, voorzichtigheid en twijfel ook heel veel leer.
Gek is dat.
Ik moet daar nog aan toevoegen dat het onbenoembare heel erg soms op die manier dus benoemd wordt.
Bang om mis te slaan ?
Een cirkel op de lei te zetten die toch weer uitgeveegd moet worden?
Net zoals ik nu zit te dubben of ik nu wel of niet deze reactie zal sturen?
Over dat overschreiden van die grenzen.
Dan begin je een weblog, als vrijplaats, als vingeroefening voor dat schrijven. Al snel gaat het best aardig, en steeds meer groeit een vaste kern van reageurders om je heen. En steeds beter weet je wat ze willen, steeds beter kan je precies de juiste hoeveelheid weerhaakjes in je tekst plaatsen om reacties uit te lokken en tegelijkertijd leesbaar te blijven. En zo creeer je vastigheid, wat ervoor zorgt dat je minder grenzen overschrijft.
Ben je als weblogger bang om het verworvene weg te geven? Is het niet heel aantrekkelijk om door te gaan met de bekende cursiefjes, waarvan je de formule nu wel kent? Soms ben ik bang dat het enkel een kunstje is, dat webloggen.
Maar ook: is het mogelijk, en is het wenselijk, om permanent de revolutie door te voeren?
“Ik wil het koud om het hart krijgen als ik lees, ik wil tranen voelen prikken, ik wil huiveren, ik wil opwinding voelen, ik wil dat ik wil dat ik geschreven had wat ik lees.”
“én omdat je wel gek moet zijn wil je op internet vertellen over je allerállerdiepste zieleroerselen”
U wilt naar Antarctica maar U wilt niet reizen.
Overigens vraag ik me nu wel af hoe diep Uw allerállerdiepste zieleroerselen wel niet gaan.
Ik kan ook in m’n eentje naar Antarctica. Zonder U.
Verder krijg ik naar aanleiding van Uw reacties opeens heel sterk het gevoel duizend strafregels te moeten schrijven: “Ik mag het onbenoembare niet willen benoemen.”
Ik ga maar eens op zoek naar een poes. Op de fiets.
mIKe, nee! Niet jij! Niet dat!
(Het nadenken over schrijven is iets dat veel webloggers ontberen. Jij doet nogal eens een poging het onbenoembare te benoemen, vind ik, lezer. Dat je daar desondanks je twijfels bij hebt, vind ik, lezer, niet meer dan normaal, maar niet beangstigend. Wel mooi, eigenlijk, de schrijftwijfel, elke opmerking in dit stukje is voer voor gesprek. Maar hee, wat gebeurt er? Relativé olé, ‘och jongen het valt toch wel mee en strafregels, nee.’ En daar schrik je van?
En tja, je wil horen: schrijf het dan, schrijf het dan, SCHRIJF HET DAN!
Maar dat zeg je zelf al.
Dreigementen over stukjes die het benoembare zullen gaan benoemen grijpen me in wurggreep bij de keel. Ik heb zin om je bij voorbaat op je vingers te tikken. Er komt geen nuchtere relativering aan te pas, enkel een strenge, uiterst kritische blik. Met lineaal denk ik.)
:))
Oeps… verkeerde toon wellicht, zweepje opgeborgen nu… (ziet U het kan best dat allerállerdiepst..)
Maar eerlijk geschreven kwam het op mij allemaal wat dubbel over, maar wie ben ik… zei de gek.