“Soms moet ik hem kwetsen om tot hem door te dringen.”

Aan voornoemde uitspraak, die mij via de mond ener charmante dame ter ore kwam, nam ik mijns ondanks aanstoot. De dame in kwestie werd er bijna een tikkeltje minder charmant van. Fluks ontnam ik haar het woord, en stak van wal over mijn geliefde. “Met haar”, zei ik, “deel ik méér dan alleen de sleutel van het huis, ook tot mijn binnenwereld heeft zij toegang. Let wel: zonder kloppen.”

Natuurlijk kan men erover redetwisten of dit nou eerder haar verdienste is dan de mijne, maar als U het mij vraagt ben ik vooral door haar mezelf. Mijn teerbeminde bemin ik niet voor niets teer. Het heeft geen zin om te duwen tegen een deur die naar buiten openslaat als je naar binnen wilt. Kwetsen, zo meen ik, komt voort uit onmacht.

In de computerkunde kent men het begrip brute force, dat kort gezegd neerkomt op het gebruik van rekenkracht zonder algoritme om een probleem op te lossen. Ieder wachtwoord valt bijvoorbeeld te kraken door maar lang genoeg en domweg proberen. Zó kom je dus ook binnen, zij het niet zo elegant.

Iets dergelijks: de term kunstmatige intelligentie komt vooralsnog niet van zijn bijvoeglijk naamwoord af, omdat men het er in het algemeen over eens is dat er voor échte intelligentie wel wat meer nodig is dan brute kracht. Maar zijn wij dan zo intelligent?

Zolang de gemiddelde medemens aan de buis gekluisterd zit voor een programma als ‘Het moment van de waarheid’ waarin men ten overstaan van de wereld(!) kwetst(!) voor geld(!) maken ze mij niets wijs: dit land is gevuld met onmachtigen.