Een schrijver trok mij aan mijn jasje. Of ik even tijd had voor ‘een tamelijk delicate zaak’. Het hoefde niet lang te duren. Hij was alleen benieuwd naar mijn mening. Ik keek hem aan, zijn smoezelig gezicht stond vragend, prangende ogen in een verlopen kop. Ik kende hem wel. Hier stond een man die erotisch als eroties placht te spellen. Expres. Zo’n schrijver dus. Zijn naam zal ik nu niet noemen, want hij is best wel een beetje beroemd. En de zaak bleek inderdaad delicaat.

Ik knikte, de man slikte en bekende toen dat hij bezig was met het schrijven van een eroties verhaal. En hij kwam er niet uit. Waar het aan lag? Aan de genitaliën. De schrijver had er geen woorden voor. “Ziet U, penis is te klinisch, lul te plat en tampeloeres te burlesk. En met vagina, kut of flamoes is het al net zo. Ik krijg het niet op papier. Waar heeft een normaal mens het over als ie het over zijn jeweetwel heeft? Wat zegt ie dan?”

“Les één van de cursus erotiek,” antwoordde ik, in een oprechte poging hem ter wille te zijn, “it ain’t the meat, it’s the motion.” Hij keek mij niet begrijpend aan. Dit was duidelijk niet aan hem besteed. “Weet U wat?”, zei ik hem. “Ik leg Uw vraag aan mijn lezers voor.” De schrijver glom, en keek mij dankbaar aan: “U bent werkelijk te goed.” Wist hij veel.