Kan men het gevoel dat er ooit was terughalen?

Gisteren was ik in Breda. Stad vol herinneringen, waar ik nota bene mijn gehele middelbare schooltijd doorbracht. Het jazzfestival was goed, beter zelfs dan ik verwacht had. Maar het was anders. Anders dan toen.

Een week of wat geleden was ik in mijn ouderlijk huis. Voor ik het wist bevond ik me op het zolderkamertje waar ik jarenlang bloedserieus stapels boeken doorploegde, ondertussen dromend van het echte leven dat zo ongelofelijk ver weg leek. Het echte leven, dat mij later, ’s avonds voor de eerste keer dronken thuisgekomen, op datzelfde kamertje de la van het bureau voor een urinoir deed aanzien. Het déjà-vu gevoel was misselijk makend.

En nu, sinds een aantal dagen, werk ik wederom op de plek waar ik ooit schouder aan schouder met de heer Lijstje de waanzin bestreed. In een stad waar overigens iemand woont die ik ook al veel te lang niet meer gesproken heb.

Als een onaangename plens koud water valt zo’n dag als vandaag ondanks de hitte dan eigenlijk toch over mij heen.

  1. Dimitri zegt op 3 juni 2003:

    Maar wat een plotse weemoed, mIKe, kom toch bij zinnen en kijk vooruit. Kop op.

  2. mIKe zegt op 4 juni 2003:

    Dank U, Dimitri. Als een bijtend zuur weet een onverwachte melancholie zo af en toe door mijn systeem te vloeien.

    En dan zeker wanneer ik mij op plekken bevind waar het verleden mij toe grijnst. Waar mooie herinneringen letterlijk plaats moeten maken voor de realiteit. Een verontrustende confrontatie met de vergankelijkheid van al wat is.

    Even plots zet ik dat later dan weer opzij. Ik heb mijn hoofd inmiddels gedraaid, en zie zo af en toe de zon zelfs weer schijnen.

  3. Mijnheer Lijstje zegt op 4 juni 2003:

    Jee, mIKe, zit je DAAR weer? Weet je dat nu wel zeker? Wie maakt er tegenwoordig lijstjes daar? Wat moet je nou toch daar? Ik kom wel even daar heen om samen de lunch te genieten maar dan wel een eindje van dat gebouw vandaan, oke?

    Sjonge, die mIKe. Ik heb me heilig voorgenomen niet meer zo prekerig te zijn en te gaan roepen dat mensen iets anders moeten gaan doen. Dus dat zal ik ook niet doen!

    Wat doet u daar dan zoal? Is de zinloosheid nog steeds maximaal daar?

    Ongelofelijk. ALs u daar nou eens de bureauladen vol ging pissen! Dat zou nuttig zijn.

    Beste lezers, u mag best weten dat mIKe daar op kantoor op zijn computertje dat SETI programmaatje draaide. Dat zocht dan naar buitenaards leven tezamen met duizenden andere computers. Ik zei altijd: “mIKe, beste kerel, zoek nou eerst eens uit of er hier in het gebouw leven aanwezig is!”. Dat zei ik altijd!

  4. mIKe zegt op 5 juni 2003:

    Mijnheer Lijstje, ik heb nog even om mij heen gekeken, maar ik weet het echt zeker. Ik zit inderdaad hier, voor U dus daar. Op de meest surreële plek van het land. Lijstjes worden hier niet meer gemaakt, net zo min als dat er bureaulades volgepist worden. Daar moet vanzelfsprekend snel verandering in gebracht worden. Glimlachend drink ik hier mijn koffie, nu al wetende waar die uiteindelijk belanden zal.

    Ik zoek nog steeds naar leven, en wel als volgt. Op een onverwacht moment prik ik met een pen in het oog van een willekeurig persoon. Reageert deze, dan is er leven. Tot nu toe blijk ik nog altijd alleen in dit immense gebouw. U kunt dus rustig een keertje langskomen.

  5. Mijnheer Lijstje zegt op 5 juni 2003:

    Ik kom nog wel eens in de buurt van dat gebouw en dan kijk ik er naar en dan denk ik aan al die mensen die er zo ongelukkig in waren en zijn.

    Tevens denk ik er dan aan dat we wel eens in het weekend moesten werken en dat dan uit bezuinigingsoverwegingen de toiletverlichting uitgeschakeld bleek te zijn en dat je dan in het donker er maar het beste van probeerde te maken. Het stond ergens symbool voor, ik weet alleen nog niet waarvoor maar de tijd zal het leren.

    Wat ik nog steeds niet kan verkroppen, is dat 1 keer toen ik om zeven uur ’s ochtends moest beginnen, men had gezegd dat de deur om zeven uur pas automatisch ontsloten zou worden, ik er om kwart voor zeven al was, ik er tien minuten heb staan wachten. Totdat er een collega aan kwam lopen en zei: waar wacht je op? En de deur vrolijk opende.

    Ik was er zo van overtuigd dat de deur op slot was dat ik het niet eens probeerde!! Ook dat staat ergens symbool voor, maar deze keer weet ik wel waarvoor. Alleen al die anderen in dat gebouw, die weten het niet (behalve jij dan).

  6. mIKe zegt op 5 juni 2003:

    Dat deze laatste ervaring diepe indruk op U heeft gemaakt moge duidelijk zijn, heer Lijstje, op 11 augustus van het vorig jaar maakte U er via dit log reeds melding van. Doch symbolisch is het zeker.

    Van wel of geen toiletverlichting heeft hij die van bureaulades gebruik maakt geen last meer.

  7. Mijnheer Lijstje zegt op 5 juni 2003:

    mIKe, ooit had ik een log aanstaan dat dat soort feiten bijhield. Wat ik waar had gezegd. Dat staat nu uit. Ik maak me er zorgen over. Ik ben totaal kwijt wat ik allemaal vertel, het is niet normaal. Hoe zet ik dat weer aan?

  8. mIKe zegt op 6 juni 2003:

    Al wat U hier ooit gezegd heeft of nog zult zeggen wordt in ieder geval bewaard, Mijnheer Lijstje. Of dit een geruststelling is, is natuurlijk de vraag.

  9. bicat zegt op 13 juni 2003:

    Deelt u ook de angst dat zij die onze beschaving opgraven dit moois niet meer zien tussen al wat rot is?

  10. Actiereactie zegt op 16 januari 2010:

    Hoewel ik dit eerder moet hebben gelezen, is het nu zo heldere beeld van U dronken boven Uw bureaulade me duidelijk niet bijgebleven. Mijn geheugen is toch maar zachtaardig en beschermend, ik vertrouw op een herhaling.. wat betreft het vergeten (dat laat dan weer ruimte te onthouden Uw random-knop niet te gebruiken).

  11. Actiereactie zegt op 16 januari 2010:

    Wow Uw commentding doet dan wel weer geile dingen met tekstjes..

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *