Ik besef mij plotsklaps terdege dat het niet gepast is in raadselen te spreken. Verhaaltjes vertellen is één, maar onzin verkopen moet toch iets anders zijn. En hoewel het nooit mijn bedoeling is geweest onzin te verkopen, moet zelfs de schijn van onzin hardhandig weggeveegd worden. Geluk bij een ongeluk is uiteindelijk wel dat er hier nooit daadwerkelijk onzin verkocht werd, hooguit weggegeven.

Wat is het geval? Als ik zo af en toe eens achterom kijk en wat stukjes lees, bekruipt mij het gevoel dat er nog iets uit te leggen blijft. Terecht of onterecht, onderschat ik de lezer nu wel of niet, het gevoel blijft.

Zo is er de opmerking dat een mens zich dom kan lezen.

Neen, dit was niet als grap bedoeld. Niet over de huis-tuin-en-keuken mens werd hier gesproken, doch over de erudiete hoogvlieger, of parvenu, zo U wilt. Nog immer ben ik van mening dat degene die zich bovenmatig concentreert op datgene wat een ander heeft te zeggen, zichzelf kan vergeten. Hier moeten wij voor waken.

Een vraag die hier aan gelieerd is, en waarop ik U het antwoord niet zal verklappen is de volgende: “Bestaan er gevaarlijke boeken?” Ik geef U deze mee ter overdenking. U moet er zelf maar wat mee doen. Ik kan het allemaal wel voorkauwen, maar daar schiet U natuurlijk ook geen fluit mee op.