Wie het bad laat vollopen maar te lang wacht om erin te stappen krijgt vanzelf koudwatervrees. Dat ik de afgelopen jaren nog geen teen in de tobbe stak zal U niet zijn ontgaan, maar of U ook wist van mijn niet aflatende verlangen om samen met U te spartelen vraag ik me af. Hoe kunt U immers weten wat ik U niet vertel?

Waarom ik het water meed terwijl ik er toch zo graag in zit blijkt lastig te verklaren. Ik vermoed dat ik aan wanen leed. Een voorbeeld van zo’n drogbeeld is het idee dat de badhuizen die ik her en der zag verrijzen mijn eigen kuipje overbodig maakten. Inmiddels lijkt het tegendeel me waar.

Wat mij zonder twijfel ook weerhield is de overtuiging dat U na al die tijd bent heengegaan. U beseft wellicht niet hoeveel U voor mij betekend heeft. Ik koester het verleden maar vrees dat het niet opnieuw geleefd kan worden. Deze confrontatie met vergankelijkheid ging ik uit de weg door het badwater dan maar weg te spoelen.

Maar hoe zit het met het kind?

Ik schrijf om te begrijpen, niet in de laatste plaats mezelf. En dat doe ik op minstens twee manieren. Allereerst jaag ik op mijn gedachten door ze in woorden te vangen, en maak zo concreet wat ik eigenlijk al wist. Maar daarnaast ontstaan er door het schrijfproces, door het taalspel dat ik speel, niet zelden nieuwe gedachten. Vooral deze laatste manier is een vorm van geestelijke hygiëne die ik me iets te lang heb ontzegd, ruik ik nu. Een mens moet zich toch echt wassen op z’n tijd. Desnoods alleen.