‘Door zoveel inzicht verpletterd dat Uw wereld de mijne niet meer is.’
‘Deel het dan. Zeg dan wat het is waardoor U beseft dat U lééft, verdomme! Trek die gladgestreken smoel open en zeg eenieder wie U bent!’
‘Opdat wat, Mijnheer? Opdat U zich vermaakt? Opdat U leert hoe U Uw eigen leven vorm moet geven? Opdat U doet wat ik doe? Opdat wat, Mijnheer?’

Wat meer kan men in het leven bereiken dan een vage zweem van authenticiteit? Niets toch zeker? Mij lijkt het in ieder geval het hoogst haalbare, of sterker nog, de heilige graal. Zo verschrikkelijk veel authentieke mensen ken ik eigenlijk niet. Feit is wel dat ik er een aantal tot mijn vriendenkring mag rekenen.

Er is echter iets wat mij stoort, en dat is hun onverstoorbaarheid. Er gaat zoveel moois aan de wereld verloren doordat zij hun eigenheid voor zichzelf houden, dat ik me weleens afvraag of een creatieve geest niet eigenlijk de morele plicht heeft om daar ook iets mee te doen.

Oorspronkelijkheid inspireert. Kan men spreken van moreel falen als iemand het heilige vuur in een ander niet ontsteekt terwijl hij daar wel toe in staat is? Het is een interessante kwestie. Temeer daar ik daar ook zelf mee worstel. Ik spiegel mij, uiteraard, in mijn vrienden.

Nu wil ik niet zeggen dat ik authentiek ben, het is mijn streven slechts. De schuchtere poging mijnerzijds om daarvan verslag te doen is U bekend. Wat U hier leest is hooguit een fractie van al wat ik schrijf, hetgeen weer een fractie is van al wat ik denk en voel. Maar het is iets, hoe weinig ook.

Het is mijn duit in het collectezakje, en in die zin weet en besef ik ook dat ik het wel degelijk als een plicht zie om iets te doneren. Wie niet laat zien dat hij authentiek is, is het ook niet. Ik denk dat een dergelijke, empirische kijk op de zaak geoorloofd zoniet erg vruchtbaar is.

Maar dan nog. Omdat ik zeg dat mijn vrienden authentiek zijn, hebben zij mij dat blijkbaar laten zien. Er valt hen dus niets aan te rekenen. Mijn onvrede over hun gebrek aan publicatiedrift is feitelijk op lucht gebaseerd. Of op ijdelheid, voorzover dat niet hetzelfde is.

Want waar gaat het nou eigenlijk om? Als ik die ene boezemvriend of hartsvriendin weet te begeesteren (en omgekeerd), bén ik er dan niet al? Waarom wil ik buiten het beslotene treden? Het is vreemd om naar een rechtvaardiging te zoeken van iets wat ik zielsgraag doe: een stukje in elkaar timmeren en het alhier presenteren. In het openbaar.

Er zijn momenten dat ik de schuchterheid van me afwerp, en tegen mezelf zeg dat er wel degelijk een niet mis te verstane reden, ja, zelfs een dwingende noodzaak is. Dan is het mij heel even menens. Ogenblikken dat ik ervan overtuigd ben dat de hemel bestormd moet worden.

En die reden is even simpel als triest: omdat authenticiteit iets is wat de wereld mist. Maar kán dat wel een drijfveer zijn? Afgezien van mijn arrogantie in deze zou men zich kunnen afvragen of oorspronkelijkheid samengaat met dit soort engagement. Immers, authenticiteit is geen truukje, geen laatste redmiddel tegen al het inspiratieloos gebeuzel waar U en ik mee overspoeld worden.

Ik ben weleens bang dat ik en die handvol anderen gedoemd zijn om op dezelfde voet voort te gaan als immer tevoren. Op een manier die zich nog het best laat samenvatten door het woord schuchter.

Ik kan mij daar niet bij neerleggen.

  1. maarten zegt op 7 december 2006:

    Het doet u ieder geval in een flink tempo losbarsten, iets dat ook een goede zaak is.

  2. Leez zegt op 7 december 2006:

    Mmmm. Mmm! Mmm…

  3. Lennard zegt op 8 december 2006:

    Ja, daar zegt u wat.

  4. jnnk zegt op 8 december 2006:

    Misschien heet het niet schuchter, maar is het een kwestie van zich neerleggen bij het feit dat de hemel niet te bestormen is, hoezeer men ook zou willen. Ik schaar me ook graag onder hemelbestormers, maar een aantal ervan is reeds van een koude kermis thuisgekomen. Ik probeer me dan altijd te herinneren hoe ze ooit de hemel wilden bestormen en besef dat ik daarom van de mensen hou. Neemt niet weg dat ik graag zou zien dat iedereen het nog steeds zou willen en liever vandaag dan morgen. Rücksichtlos en ongewapend. De hemel is een te nemen vesting.

  5. Gezellig zegt op 8 december 2006:

    Mooi stukje. Toevallig kwam ik net dit engelse logje tegen:

    Vulcan’s Mercy

  6. Gezellig zegt op 8 december 2006:

    Voor de zekerheid: ik ben het lang niet met alles eens in dat stukje, maar vond het niettemin interessant – en een aardig toeval na ik vanmorgen jouw stukje las.

  7. mIKe zegt op 8 december 2006:

    @jnnk: De hemel niet bestormen omdat een ander het niet is gelukt lijkt me welhaast de meest foute houding. Helaas ook een zeer veel voorkomende.

    @Gezellig: Dank voor de link! Het is een slinks verhaal van deze Wim Tingley. Hij maakt eerst een nogal kortzichtige karikatuur van de postmoderne mens, om op grond daarvan het streven naar dat wat hij authenticiteit noemt te veroordelen.

    Zijn karikatuur komt neer op het idee dat de mens zonder moraal een losgeslagen beest is. Die gedachte heb ik al eerder durven betwijfelen. Daarnaast is dat natuurlijk helemaal niet wat ik hier bedoelde met authenticiteit.

    Ik verwerp met name de apathie, maar pleit niet voor anarchie.

  8. jnnk zegt op 9 december 2006:

    @mIKe: Hmm, ik geloof niet dat ik bedoel dat mensen stoppen met het bestormen omdat het anderen niet is gelukt. Mensen stoppen ermee, en ik weet nooit precies waarom – ik moet het hun vaker vragen, besef ik nu -, maar wat ik wel weet, is dat ze het ooit deden. Ik moet zelf zo nu en dan wel uitleggen waarom ík er niet mee stop.

  9. Gezellig zegt op 9 december 2006:

    @mIke: ik deel je analyse van het Amerikaanse stukje. Wat betreft je eigen stukje: ik was plots wel benieuwd hoe het kan dat het voor authentieke mensen (ik streef er denk ik ook naar, ook al niet zo heel bewust) blijkbaar genoeg is, authentiek te zijn, zonder dat de wereld het ziet. “Wie niet laat zien dat hij authentiek is, is het ook niet” schrijf je; ik moet daar nog eens over nadenken, ik twijfel of ik het er mee eens ben. Precies, wat je later zegt: het is geen truukje, je doet her er niet om, misschien wel: hoe minder je er voor doet, hoe meer je ervan ziet. Hoop ik dan maar…

  10. O. zegt op 9 december 2006:

    @mIKe en Gezellig: wellicht is het wijs authenticiteit ook weer niet té veel te bewieroken.

    Iemand kan bijvoorbeeld een onuitstaanbare, egoïstische Zak Hooi van een vent zijn, en daarin buitengewoon authentiek.
    Tel uit uw winst.

    Terzijde: De Van Dale leert bij ‘Authentiek’ overigens o.m. :
    ‘Echt en daardoor betrouwbaar.’

    Maakt dat een authentiek onbetrouwbaar figuur dan plots ‘echt en betrouwbaar’? ‘Echt’ wel, waarschijnlijk. En dan logischerwijs waarschijnlijk eveneens betrouwbaar in zijn onbetrouwbaarheid.

    Zo bezien devalueert de heilige nastrevenswaardigheid van authenticiteit toch wel enigszins.

    Of maak ik er nou een potje van?

  11. theo zegt op 9 december 2006:

    volgens mij bedoelt mikz hier niet het begrip authentiek zoals het in De Van Dale staat. toch? het gaat veel meer om het filosofische begrip zoals dat ontstond tijdens de romantiek (weer niet volgens De Van Dale maar de filosofische stroming). authenticiteit is daarin veel meer een proces dan een staat van zijn. wie authentiek is, is zich bewust van zijn subject, van zijn ik en laat dit contast groeien, of – met andere woorden – steeds meer het eigen zelf worden.

    leuke blog overigens!

  12. O. zegt op 9 december 2006:

    @theo: Oprecht dank voor de moeite die u zich hier getroost om mij op zo’n sympathieke wijze wat te scholen en bij te spijkeren. ’t is waarschijnlijk nodig, zoals u zo scherpzinnig constateerde.
    Op het pad van de wijsbegeerte heb ik mij de achterliggende 31 jaar nauwelijks begeven; van filosofie krijg ik namelijk helaas een niet te stelpen bloedneus, en ook romantisch ben ik slechts in de betekenis die Van Dale er aan geeft. :)

    Verder ben ik met u eens: mIKe heeft een leuk blog.
    Alleen jammer dat ik nu voorzichtigjes aan moet gaan vermoeden dat ik hem misschien wel nooit echt begrepen heb…

  13. zeekomkommer zegt op 10 december 2006:

    Oorsponkelijkheid isoleert en is daardoor niet de meest geliefde kwaliteit.
    Voor hemelbestormen moet je naast oorspronkelijkheid nog een andere kwaliteit bezitten: overtuiging.
    En dat is nu juist iets wat je moeilijk vergaart in geisoleerde toestand.

  14. Actiereactie zegt op 10 december 2006:

    Waarom de hemel bestormen wanneer het merendeel, uitspronkelijk of niet, nog niet eens de aarde onder hun voeten in handen heeft gehad, denk ik dan. Maar goed ik ben dan ook degene die in eerste instantie leest: “maar is het een kwestie van zich neerleggen bij het feit dat de hemel niet te beschermen is”.

  15. stoethaspel zegt op 10 december 2006:

    U zegt; “Wie niet laat zien dat hij authentiek is, is het ook niet”.

    Onzin natuurlijk. Niemand heeft de plicht zich te tonen.

    En evenmin hebben authentieke mensen de plicht anderen te inspireren. Afgezien nog van het feit dat ´inspireren´ filosofische vragen oproept bestaat er geen enkele andere plicht van een authentiek mens dan die plichten die hij of zij zichzelf oplegt. Gaat de wereld daaraan ten onder? Dan zegt dat meer over de wereld dan over de authentieke mens.

    U zou het ook kunnen omdraaien, dus als een Rousseau stellen dat ieder mens verplicht is zichzelf als authentiek mens te ontwikkelen. Authenticiteit is voor ieder mens iets anders. Er valt eenvoudigweg niets anders te onderwijzen dan de frase: wordt uzelve.

  16. Actiereactie zegt op 11 december 2006:

    uitspronkelijk… waarom heeft U nog immer geen change comment button.. dan blijft U bezig zegt U.

  17. mIKe zegt op 11 december 2006:

    @O.: U maakt er een potje van, maar toch heeft U natuurlijk ergens wel een punt. Er zijn Zakken Hooi op deze wereld, en dat is iets wat ik in mijn naïef idealisme niet altijd wil zien.

    @zeekomkommer: Een scherpe analyse! U legt de vinger op de zere plek. Wellicht komt de schuchterheid voort uit de angst om alleen te staan. Het Nietzscheaans adagium dat hier door enkelen wordt aangehaald (‘word wie je bent’) is in mijn ogen zéér nastrevenswaard, maar ik vraag me af in hoeverre de kans op isolement iemand ervan weerhoudt om écht zichzelf te durven zijn.

    Persoonlijk heb ik een zwak voor de (geïsoleerde) authentieke mens, misschien niet in de laatste plaats omdat ik mijzelf er weleens mee identificeer. Vreemd genoeg werkt de oorspronkelijkheid van een ander op mij niet afstotend, ik vind het eerder zeer aantrekkelijk. Voor mij is dat isolement dan ook niet goed te begrijpen, tenzij ik ervan uitga dat de rest van de wereld anders denkt dan ik over de schoonheid van authenticiteit, hetgeen mij op mijn beurt natuurlijk weer isoleert.

    @stoethaspel: Ik denk dat de door geestverwanten omringde vrije geest beter af is dan de in zichzelf gekeerde kluizenaar. En het zou die potentiële geestverwanten daarom niet misstaan om minstens een geurspoor achter te laten. Ik kan anders verdorie toch niet ruiken of bij wijze van spreken U het kennen waard is!

  18. Dr.D zegt op 21 december 2006:

    Zoveel mogelijk jezelf zijn en als het niet bevalt vluchten in acceptatie.
    Zoiets.
    Maar dan anders…

Voeg een reactie toe

N.B. Het e-mailadres wordt nooit gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *