Een beetje jammer, zo’n stukje als het voorgaande. Niet dat ik er nou heel erg mee zit, met een slechte recensie. Ieder zijn mening, zeg ik maar. En dat zo’n recensent, zijn naam ben ik alweer kwijt, mij niet begrijpt is ook niet zo gek. Hij is immers niet de enige. Ik zal er dan ook niet verder op ingaan, behalve op de kop van de spijker die hij raakte.
Zo las ik dat ik mijn frustraties zou inslikken.
Wie op dit moment hoopvol verder leest in de veronderstelling dat ik nu dan toch eindelijk van al mijn sexuele aberraties verslag zal doen moet ik teleurstellen. Daar krijgt U vandaag niets over te horen. En morgen ook niet.
Nee, ik dacht in eerste instantie aan iets anders. En wel aan wat iemand, zijn naam is mij bekend, ooit de ‘genialiteitsgedachte’ noemde. Deze persoon vroeg mij op de man af of ik dacht dat ik geniaal was. Met een ontkennende lach wuifde ik dit vermoeden weg. Totdat hij uitlegde wat hij met zijn vraag bedoelde.
Het ging hem om zingeving. En dan met name om het idee dat je iets nuttigs, iets moois of eigenlijk iets geniaals zou moeten produceren in je leven. Het kan bepaald frustrerend zijn wanneer je jezelf hiertoe verplicht voelt, terwijl je je, nuchter bezien, voornamelijk consumerend bezig houdt.
In alle eerlijkheid moest ik bekennen dat ik zeker in mijn jeugd zeer grootse plannen had met mijzelf. En daar is uiteindelijk heel wat minder van terechtgekomen dan ik wel zou willen. Geen Nobelprijs, dus. In de loop der tijd ben ik deze gedachte wel gaan relativeren, maar het idee dat ik iets zou moeten creëren is nooit helemaal verdwenen.
Tot op heden moet U het met mikzlog doen. Met een matige recensie. En wat mijn frustraties betreft is het maar helemaal de vraag wat of wie er eerder sterft, de genialiteitsgedachte of ik.
_mikzlog
Ik mislas het voor “genitaliteitsgedachte.”
Dat is iets heel anders.
Maar in feite is het heel simpel: daar waar ideeën zijn, zullen creaties ontstaan. Verder heeft de ideateur de verplichting aan zichzelf om uit te maken of hij verder wil met een idee of niet.
Bij gebrek aan die vaardigheid maakt hij een weblog.
Of het nu direct geniaal moet zijn weet ik niet, maar bekend is dat creativiteit wel stimulerend werkt bij mensen. Tenzij u iets anders vindt om uw creativiteit op uit te oefenen, blijft mikzlog dus nog wel even bestaan.
Midlifecrisis?
Het blijft een interessant gegeven dat meningen verschillen. En dat zal altijd zo blijven.
Als ieder doet -probeert te doen- wat hij/zij zelf de moeite waard vindt, dan moet de rest maar kijken wat zij er mee doen. Of niet.
@Sas: > Midlifecrisis?
Weet U, dit enkele woord voelt als de schop onder den kont waar U eerder mee dreigde. En om daar nog even op terug te komen: schoppen onder den kont zijn natuurlijk zeer welkom. Soms betreur ik het wanneer een gevoel, iets wat groot lijkt, te vangen is in één pietluttig woord. Maar U heeft waarschijnlijk niet geheel ongelijk, ofschoon ik zelf niet direct van een crisis wil spreken. Nog niet. Wat ik me wel afvraag is of een dergelijk gevoel nou echt zo universeel is. Kent U bijvoorbeeld frustraties in deze zin?
Dat iets groots of onbenoembaars toch in woorden te vangen is, of dat anderen vergelijkbare ervaringen hebben gehad, kan ook troostend of bevestigend werken. Niks mis mee. Doet niks af aan de ernst of diepgang van het eigen gevoel.
En om uw vraag te beantwoorden: zeker ken ik dat! Het zoeken naar invulling, zingeving zo u wilt, is mij niet vreemd. Recent een fors denken en voelen doorgemaakt. Daarom ook de nieuwe stap, waar u van weet, per 1 september a.s. Het criterium is voor mij echter niet (meer) iets willen creeren, maar: wat maakt mij blij, wat doet mij goed voelen?
@Sas: “Hedonisme?”, wilde ik riposteren, maar dat is een beetje flauw, en in Uw geval ook niet van toepassing. Het aanpassen van het zingevingscriterium is ongetwijfeld een heilzame stap. En het moet gezegd worden dat (ook) ik de lat inmiddels ietsje lager heb gelegd. Niettemin droom ik er nog wel eens van om daar ruim overheen te springen, zonder ‘m te raken. Een heel ander probleem is dan weer het springen zelf. Wil je überhaupt over de lat komen, dan moet je dat dus niet vergeten te doen. Enfin.
Nog koffie?
Het kost me moeite de voor de hand liggende – want dood gegooid met het goud van ’s Neerlands beste – polsstokhoogspringmetafoor, niet al te rap neer te typen.
Volgens mij vergeten polsstokhoogspringers ook wel eens te springen.
Dus, als je het idee hebt, dat je iets nuttigs, iets moois of eigenlijk iets geniaals zou moeten produceren in je leven, dan ben je feitelijk al geniaal?
Of: gezien de zingeving, die je zelf geeft aan je plannen, wordt je genialiteit bepaald door je eigen opvatting daarover?
U weet wie het u vroeg. Ik bedoel maar, snakker voor het leven, snakker naar het leven, nietwaar?
Even over de midlife: Een midlife hoeft dit zeker niet te zijn en heeft volgens mij veeleer betrekking op de invulling van het leven an sich, zonder conceptie van enige genialiteit. De meeste midlife-klanten hebben het gevoel dat ze te weinig met hun leven hebben gedaan wat nog wel iets anders is dan de wens iets briljants, iets geniaals te creëren om pas van daaruit te concluderen dat er iets zinvols is gebeurd met dat leven. Anders gezegd, de genialiteitsgedachte lijkt me de lat een stuk hoger te leggen dan de frustratie die we als post-puberale mens voelen wanneer we de helft van ons leven achter de rug lijken te hebben en concluderen dat het niet goed genoeg was. Wat overigens in veel gevallen wel degelijk terecht is, die midlife.
ach een weblog bijhouden is misschien een soort van motor aan de praat houden omdat je hoopt nog ooit te kunnen vlammen…
@wiro: Onzin, natuurlijk. Iedere sukkel kan de verplichting voelen iets geniaals te moeten produceren. Frustratie gegarandeerd.
@stoet: Ja, ik weet wie het mij vroeg. Geniaal, deze man, ofschoon niemand dat weet. Overigens maakt U een juist onderscheid tussen een midlife-crisis en de genialiteitsgedachte, door te zeggen dat de laatste een variant is van de eerste (maar niet andersom). Grappig is dat, hoe we het over sommige zaken toch zo eens kunnen zijn.
@niemsz: Beeldender kon U het niet beschrijven.
Eh… Ik geloof niet dat een genialiteitsgedachte beperkt is tot hen die in aanmerking komen voor een midlife crisis.
@stoet: Hmm, ja. Maar normaalgesproken lijkt me de frustratie die een dergelijke gedachte kan veroorzaken niet aan een zeer jeugdig persoon besteed. Hij heeft immers nog altijd de overtuiging dat hij de wereld ooit nog wel eens eventjes een poepie zal laten ruiken. Het kost domweg tijd om te beseffen dat zijn poepie stinkt.
Is dat niet het aardige aan de jeugd, heer mIKe? Dat ze heel hard roept nooit zulke stinkende uitwerpselen te zullen produceren als hun ouders terwijl alleen de laatsten begrijpen dat de jeugd in beginsel niet alleen fysiek onzindelijk is, maar tevens, naarmate men dichter naar de pubertijd groeit, op het geestelijk vlak?
Maar zonder ongein: Ik ken een paar gevallen die nimmer in een midlifecrisis zijn beland omdat ze hun genialiteitsgedachte nog voor hun dertigste aan een kritisch haalbaarheidsonderzoek hadden onderworpen en tot de conclusie waren gekomen dat ze dan toch wel niet geniaal waren, maar wel over voldoende zin en lust beschikten om door te gaan. Ik verdenk een aantal van hen ervan dat ze met een brede grijns op het gelaat dit leven zullen verlaten, de kennis die tot die grijns leidde meenemend in hun graf.
Ik grijns met U mee, mijn waarde.