Om hart en hoofd te luchten, iets wat eigenlijk niet vaak genoeg gedaan kan worden, verliet ik vorige week het land richting Pyreneeën. Mijn reisgenoot, tevens bloedbroeder, had voor de gelegenheid een baard laten staan en oogde nu ook van buiten als de stoere viking die hij van binnen is. De week in de bergen werd tussen lange wandeltochten en dito gesprekken door te pas gelardeerd met de gevleugelde woorden: “Wat zou Leif Eriksson gedaan hebben?” Dit leitmotiv plaatste alle beren die onze weg kruisten dwingend in perspectief.

In het gebied rondom de Monte Perdido, rotsachtig prachtig, vol klaterend water en groen genot, maakten wij onze meters. Op zeker moment vroeg mijn broertje zich hardop af wat het nou is dat watervallen zo aantrekkelijk maakt voor de mens. Onderschat ‘m niet, Mijnheer, deze vraag is peilloos diep! Het is een feit dat de talloze cascades die dit berglandschap rijk is veelal met naam en toenaam in wandelgids en op kaart worden genoemd. De paden naar de grootsten zijn zelfs bewegwijzerd. Maar waarom?

Wellicht, zo opperde ik, is het de veilige vorm van geweld wat eenieder fascineert. Je kunt immers vlak náást het donderend geraas gaan staan zonder nat laat staan verzwolgen te worden. Of misschien zoekt men een teken van leven. Een boom is namelijk ook maar een boom, terwijl een waterval moeder Aarde écht in actie laat zien. Peinzend staarde de viking voor zich uit. Hij dacht verder. “Doodsdrift,” zo sprak hij, “laten we dat vooral niet vergeten.”

Later bedacht ik me iets veel minder romantisch. Mogelijk wandelt Jan en Alleman naar watervallen omdat iedereen dat nou eenmaal doet. Zonder erbij na te denken. Een schokkend idee, vond ik, en eentje waar Leif Eriksson nooit ofte nimmer genoegen mee genomen zou hebben.