Als hummeltje van vijf zwaaide ik mijn papa uit op Schiphol. Hij ging weg en ik bleef thuis. In de zes maanden die daarop volgden kreeg ik af en toe een brief uit Saoedi-Arabië. De uren die ik moest wachten op het vertraagde vliegtuig dat hem weer terugbracht waren wonderschoon. Schiphol, een wereld op zich, in direkte verbinding met de rest van de wereld, had veel te ontdekken. En hij kwam terug, natuurlijk. Het tafereel herhaalde zich later meerdere malen. Alleen de brieven kwamen van elders. Libië, Nigeria, Indonesië.

Het heeft nog bijna twintig jaar geduurd voordat ik zelf de incheckbalie voorbij mocht lopen. Sindsdien associeer ik het vliegveld ook met mijn eigen reizen, en word ik door een aangename koorts bevangen wanneer ik in de vertrekhal loop. Ik voel me vijf en vijfentwintig tegelijk.

Komende zondag gebeurt het. Ik ga weg en U blijft thuis. Het is maar een klein reisje, niet eens echt vakantie, maar ik ben er gewoon vreselijk aan toe.