“Of ik misschien niet een klein beetje autistisch ben”, vroeg ik aan wat vrienden, behalve aan mijn broertje, want die heeft ervoor doorgeleerd, en zijn antwoord zou mij weleens onaangenaam kunnen verrassen (U ziet, ik ben dan misschien niet autistisch, maar daarom nog niet dom). Mij werd verzekerd dat ik me daar vooral geen zorgen over moest maken, ik zou “best wel normaal” zijn, en een aardige jongen bovendien. Gerustgesteld door deze woorden sloot ik me weer op in mijn eigen wereld om me daar als vanouds te verliezen in één van mijn vele projectjes. U moet weten dat mijn leven een aaneenschakeling is van “ideeën die nog uitwerking behoeven”. Ben ik niet bezig met de uitwerking van het ene idee, dan wel met het verzinnen van een ander. Normaalgesproken werk ik aan een handvol ideeën tegelijkertijd, die ik “mijn projectjes” pleeg te noemen. Als het meezit, en dat is niet altijd het geval, weet ik zo’n projectje nog af te ronden ook. Hoe dan ook, het is nooit rustig in mijn hoofd.

Ik betwijfel of de wereld buiten de mijne er ook beter van wordt, van al die projectjes, vandaar dus de vraag die ik niet aan mijn broertje durf te stellen. Om de ernst van de situatie te illustreren gun ik U een kijkje in mijn hoofd. Eén van mijn laatste projectjes betreft de oplossing van een probleem dat mij al lange tijd dwarszit: ik kan niet tegen mijn verlies. Zo nu en dan wil ik ter ontspanning op het internet nog wel eens een partijtje snelschaak spelen. Stelt U zich daarbij een bedenktijd van 5 minuten per speler per partij voor. Hoeveel potjes ik wel niet in gewonnen stelling verloren heb omdat ik door mijn vlag ging! Bah. De oplossing lijkt simpel: sneller spelen. Maar hoe doe je dat? Welnu, een spel als schaken doet in eerste instantie een beroep op het al dan niet gezonde verstand. Daarnaast, en daar komt het, valt er een beperkte set steeds terugkerende patronen te onderkennen. Wie die patronen ‘ziet’ hoeft er niet meer over na te denken, en dat scheelt tijd. Snelschaken blijkt voor een belangrijk deel domweg patroonherkenning, en dat valt te trainen.

Toen ik dit eenmaal doorhad besloot ik stellingen te gaan verzamelen, zoals een lepidopterist vlinders. Met een netje ving ik de wekelijkse opgave in de zaterdagkrant, ik joeg in de buurt van iedere vlinderstruik die ik op het internet kon vinden, uit mijn eigen partijen destilleerde ik de meest interessante posities, en zo kwam ik tot een verzameling van tientallen, honderden en uiteindelijk zelfs duizenden stellingen. Ik ontwierp een methode om die stellingen op te slaan in een database, en ik bouwde er een website omheen, die het mogelijk maakte om mijzelf te hersenspoelen. Oefenen, oefenen, oefenen, dat is al wat mij nu nog rest. En daar blijf ik steken. Want er zijn nog zoveel meer projectjes! Ik moet mijn achtste taal nog leren. En het getal π. Tot 42000 cijfers achter de komma …